Nogmaals Kota Kinabalu en Singapore

De korte versie…Nog één keer Kota Kinabalu, een trouwe vriend, wat is dat wat hij eet, Singapore.

Een paar maanden geleden kocht ik mijn ticket naar Phnom Penh met een retour vanaf Singapore. De maanden wachten tot ik eindelijk kon gaan leken steeds sneller te gaan waarbij de ‘tijdsversnelling’ gewoon door bleef gaan in mijn reis. Hoewel het eeuwen geleden lijkt te zijn dat ik het lab uit liep, voelt het alsof ik gister nog in zuid Korea zat te wachten op mijn transfer naar de hoofdstad van Cambodja.
Nu, 10 weken later, zit ik weer op hetzelfde vliegveld te wachten op mijn transfer. Alleen wordt mijn volgende stop geen avontuurlijk Azië, maar de dagelijkse gang van zaken in het land waar je altijd tegen de wind in fietst, net als de fietser die je tegemoet komt, en waar het altijd gaat regenen in die vijf minuten van en naar de trein.
Geen last minute veranderingen in de dag besteding, maar terug naar de routine van werk en weekend. Geen nieuwe mensen ontmoeten, maar tegen elkaar aan schurken in de trein zonder daadwerkelijk contact te hebben. Niet geduldig wachten op de bus/taxi/tuk tuk/mini busje die ongeveer 30 minuten later is dan aangegeven, maar je irriteren aan een trein die 5 minuten later is dan op het tijdsschema aan staat gegeven. Geen biertje om 3 uur ’s middags met mensen die je net hebt ontmoet, maar koffie in de kantine met je collega’s. Terug naar Lonneke, mijn zussen, ouders, vrienden, collega’s en het avontuur genaamd toekomst.
Genoeg slap gelul…jullie zijn hier om te lezen wat ik heb meegemaakt.

Omdat onze vlucht naar Singapore vanaf Kota Kinabalu vertrok moesten wij terug naar die vissersstadje. Een weinig enerverende 8 uur durende busreis op een regenachtige dag later stonden wij weer op de stoep van ons guesthouse. Snel nog even naar het duikcentrum om te kijken of er nog een mogelijkheid was om te gaan duiken in Sipadan. Sipadan staat bekend als één van de top vijf duikplaatsen op de wereld. Je hebt een vergunning nodig om hier te mogen duiken en hiervan worden er maar een X aantal vrijgegeven. Dit betekend dat het noodzakelijk is om te reserveren om zeker te zijn van een plaats. En dit is nou net iets dat niet in mijn reisstijl past. Ik heb tien weken lang alles pas één of twee dagen van tevoren geregeld op een enkele uitzondering na. Sipadan was dan ook op de bonnefooi en was de enige waar dit mis ging. Dan nog maar even genieten van de laatste mogelijkheden om te gaan hiken en snorkelen.

Voor de kust van Kota Kinabalu liggen een vijf tal eilanden waar deze ondernemingen ten uitvoer werden gebracht.
De eilanden waren te bereiken met een veerdienst. Deze veerdienst bestaat uit een speedboot waar maximaal 13 mensen in kunnen waarbij er geen ruimte meer is voor comfort. Gelukkig duurt een ritje ook maar een minuut of tien, waardoor het te kort is om dit gebrek door te hebben.

Eerst het snorkelen op het eiland genaamd Sapi.
Vroeg op en vroeg naar de veerdienst om zo lang mogelijk op het eiland te kunnen verblijven. In Kinabatangan spraken wij met twee Fransozen welke ons wisten te vertellen dat je een strandje voor jezelf had als je bij aankomst linksaf ging en dan een paar keer over rotsen klom. En dat deden wij dan ook.
Bij aankomst op het eiland, vroeg in de morgen, was het als stervensdruk. Goede tip dus om over de rotsen te klimmen. Een aantal glibber en glijpartijen over rotsen en stenen verder stonden wij op een verlaten strandje. Geen heel groot strand, maar hoeveel ruimte heb je nodig met zijn tweeën. De beperkte afmeting veranderde niks aan het feit dat het een prachtig strandje was.
Helemaal alleen waren wij hier niet, want aan de andere kant was een Watervaraan bezig met het zoeken naar voedsel. Het beest was ongeveer twee meter lang en is het iets kleinere neefje, wordt net zo lang maar minder zwaar, van de Komodovaraan. Het beest vertrok dat wij aankwamen, maar nam eerst nog een aantal diva poses aan zodat wij hem/haar nog uitgebreid op de foto konden zetten.
Een kort regenbuitje later, het weer in Maleisië is helaas niet altijd zo zonnig als ik in de andere landen had, waren we klaar om te gaan snorkelen. Voor het strandje was een klein koraalgebied dat zich vrij vlak onder het wateroppervlak bevond. Mooi alternatief voor duiken waarbij je een flink bedrag bespaard en uiteindelijk net zoveel ziet als vrij onervaren duiker. Alleen ontbreekt het gevoel van vrijheid doordat je ‘alleen’ maar naar voren, achteren, links en rechts kunt en niet naar boven of onder.
Snorkelen doe je niet de hele dag waardoor er tijd genoeg is om op onderzoek uit te gaan. Wat in eerste instantie niet opviel door de vele hoeveelheid aan schelpjes is de grote hoeveelheid heremietkreeftjes die zich op het strand bevonden. De meeste zo klein dat ze zich verschuilde in hun nog geen centimeter grootte schelpjes. En een enkeling dusdanig groot dat ze je daadwerkelijk aanvielen zodra je ze oppakte wat mooi in het filmpje te zien is.
Opeens hoorde ik geritsel vanuit de boomgrens. Vanuit een klein bosje kwam een nieuwe Watervaraan gekropen welke nog net even een slagje groter was als degene die wij betrapte bij aankomst. Toen hij ons zag stak hij zijn kop een beetje op, stak zijn tong een keer uit om de lucht te proeven en besloot dat wij nog voedsel nog gevaar waren en kroop langzaam verder over het strand. Mijn pa en ik konden de behoefte niet bedwingen om hem te volgen voor een mooie foto. Helaas lukte dit niet helemaal doordat het beest tussen de rotsen verdween, maar toen het besloot terug het bos in te gaan trok ik de stoute hike schoenen aan en ben erachteraan gegaan. Had ik die schoenen toch niet voor niks mee lopen sjouwen naar het strand.
Kruipend tussen de boompjes en bosjes door voelde het een klein beetje als vroeger in Frankrijk of Italië. Het enige verschil was dat ik nu achter een twee en een halve meter lange varaan aan liep. Om de zoveel meter stopte het beest om te kijken welke debiel hem nou aan het volgen was. Maar zo lang het beest niet begon te sissen was er niks aan de hand.
Het waren een aantal bijzondere ontmoetingen om de enorm grootte beesten, mooi van lelijkheid, van zo dichtbij te kunnen zien. We kwamen op sommige momenten zo dichtbij dat we hem eigenlijk aan konden raken. Gelukkig voor ons hebben wij nog een klein beetje verstand meegenomen in onze backpack waardoor we ons geluk niet gingen beproeven en hielden het gewoon bij foto’s.
Tegen het einde van de middag liepen wij terug naar het aankomststrand waar wij een stuk of 20 grotere en kleinere varanen zagen lopen. Plots was onze ontmoeting toch niet zo heel speciaal meer…
Wat wel weer leuk was om te zien waren de mensen die hun geluk wel zoveel mogelijk op de proef stelden en geen aandacht gaven aan de signalen van het beest zelf. Wetende dat varanen hun staart gebruiken om zich te verdedigen is het een simpel rekensommetje wat er gaan gebeuren als ze hun staart buigen als je te dichtbij komt. Vele toeristen hadden hun casio niet mee genomen en werden af en toe verrast door een zwiep van de staart…leuk showtje voor ons.
Het grote verschil tussen de Komodo- en Watervaraan zit hem niet alleen in hun maximale gewicht, 150 kilo tegenover 50 kilo, maar ook in hun gedrag. Waar een Watervaraan na een korte aarzeling om je heen loopt als je geen aanstalten maakt aan de kant te gaan. Staat een Komodovaraan erom bekend dat hij mensen aan valt. Gelukkig voor ons dat wij op Sapi zitten en niet op Komodo.

De volgende dag was tevens onze laatste volle dag in Maleisië. De laatste kans om te hiken, ons doel voor Maleisië, en die kans gebruikte wij dan ook. Wij gingen naar het grootste eiland voor Kota Kinabalu met de naam Gaya. Een paar kilometer lang en daarmee een mooi eiland om je een halve dag te vermaken met het heen en weer lopen.
Na een bakje koffie kwamen wij Karel tegen. Hoewel het een man van weinig woorden was, was het erg gezellig met zijn drieën. Hij was scherp en zag alles wat er bewoog. Nou was er op een enkele vogel en hagedisje weinig te zien, maar aan Karel ontging niks. Beter getraind in het bewandelen van dergelijk gebergte was hij ook een stuk sneller dan ons. Ik vraag mij ook nog steeds af waarom hij iedere keer op ons stond te wachten of weer een stukje terug liep. Kennelijk was de gezelligheid, ondanks dat wij bijna geen woord wisselden, belangrijker dan het snel heen en weer lopen. Het pad dat wij liepen was mooi en weinig bewandeld. Van de man van de veer begrepen wij al dat slechts een handje vol mensen hiked in dit gebied, waardoor de natuur meer vrijheid had om te groeien. Ook hier bleek de geoefendheid van Karel die hier met weinig moeite doorheen liep. Mijn vader en ik, hoe lenig wij onszelf ook vinden, hadden duidelijk wat meer moeite om hier doorheen te komen.
Aan het einde van het pad gingen mijn pa en ik nog wat eten op het strand en besloot onze vriend voor een halve dag zijn pad elders te vervolgen.
Op de terugweg naar de veer werden wij verrast door een geritsel in de bladeren. Iets schoot er voor ons weg, maar het was niet duidelijk wat dit was. Ik zag het de boom in schieten en verwachtte eigenlijk dat het ergens tot bovenin de boom was geklommen. Dit bleek niet zo te zijn en het dier dat weg schoot is tevens het laatste nieuwe soort dier dat wij zien deze vakantie. Een leguaan zit op borsthoogte op de zijkant van de boom. Door zijn goede schutkleur viel hij enkel op doordat ik hem van de zijkant zag en daardoor zijn silhouet.
Hij had tevens een beetje een vreemde plek gekozen om stil te hangen. Althans zo leek op het eerste gezicht. Het leek alsof hij met zijn bek op een uitstekend takje leunde. Toen wij rustig foto’s aan het nemen waren en het beestje zich wat meer ontspannen voelde begon het weer verder te eten. Het takje waar zijn kop op leunde was geen takje, maar een niet nader te omschrijven levend iets wat hij rustig naar binnen zat te werken. Mocht er iemand zijn die op de foto herkent wat het is ben ik heel benieuwd. Wij dachten eerst een wandelende tak, maar doordat het voedsel nog sprieten nog poten heeft en een soort bek heeft dat het open doet valt die optie af.
De weg terug was verder hetzelfde als de weg heen, alleen dan de andere kant op. Dit is tevens het enige pad op het eiland wat zou moeten betekenen dat wij onze vriend Karel of op het pad of bij het cafétje bij de pier tegen zouden moeten komen. Maar kennelijk had onze trouwe viervoeter nieuwe vrienden gevonden, want wij kwamen hem niet meer tegen.

En dan op naar onze laatste haven Singapore.
Ik had voor mijn reis al het idee dat ik hier met één of twee dagen genoeg had gezien en daar was niks aan gelogen.
Wij kwamen eind van de middag aan, zochten een guesthouse en gingen wat eten. Zoekende naar een restaurantje kwamen wij Max tegen. Eén van de kerels met wie wij een week eerder hadden gedoken in Kota Kinabalu. Hij kwam net uit het casino waar hij zes uur had zitten pokeren en was net zo hongerig als wij. Na het eten nemen wij nog ‘een biertje’ samen. Zoals wel vaker gebleken is onze vastberadenheid om maar één biertje te nemen net zo sterk als papier-maché en slasaus tijdens het backpacken. En voor we het weten hebben we zo veel één biertjes op dat lopen in een rechte lijn niet meer geheel ons ding is. Rond een uurtje of twee vallen wij in slaap om de volgende dag, onze laatste en tevens dag van vertrek, voor acht uur aan het ontbijt te zitten. Met de smaak van het bier nog in mijn mond werk ik de broodjes weg en spoel ik met een aantal glazen water. Geen kater, maar wel een kitten maakt het begin van de dag wat stroefjes. Gelukkig moeten wij niks anders dan alleen maar een beetje rond lopen en de stad verkennen.
Singapore is een moderne stad met een sterk veranderend straatbeeld met elke wijk waar je in loopt. Dit maakt van Singapore een interessante afwisselende stad/land waar je je goed kunt vermaken met alleen maar rond lopen.
Ik speel, niet heel hoog of goed, in een zaalvoetbalteam en had beloofd om met het gesigneerde shirt op de foto te gaan om de mannen op deze manier via facebook bij te staan. In de tien weken ben ik dit heel vaak vergeten en had het nog niet één keer gedaan. Dit was dus mijn laatste kans en toevallig ook op de dag dat zij een wedstrijd moesten spelen.
Ik stond op het punt het shirt aan te trekken om op de foto te gaan toen er twee, niet geheel onaantrekkelijke, meiden voorbij liepen. Wat zal mijn teamgenoten nou meer motiveren dan een mooie meid in een door hun gesigneerd shirt. Zonder aarzeling gaf één van de meiden gehoor aan mijn verzoek en uit de reacties van de mannen was het een goede motivatie. Of het ook geleid heeft tot een overwinning heb ik nog niet van ze vernomen…
Singapore is een klinisch schone stad doordat er een abnormaal hoge boete staat voor het alleen al op straat kwatten. Als ik het mij goed herinner staat hier een boete van 500 Singaporese dollars op wat gelijk staat aan 250 Euro. Een papiertje op straat gooien resulteert in een boete die twee maal zo hoog is. De hoge straffen werpen zijn vruchten af. In heel Azië heb ik nog niet zo een schone stad gezien waar alle mensen zich zo netjes aan de regels houden. Niemand loopt door rood (1000 Singaporese dollars) en niemand gooit iets op straat. Zelfs spugen doen ze er in een prullenbak als ze de roggel echt kwijt moeten.

’s Avonds is het tijd om voor de laatste keer onze tassen te pakken. Mijn pa vliegt om half één en ik een uurtje later en beide van een andere terminal.
Momenteel zit ik in Korea met een overstap van zes uur om zo nog 12 uur te vliegen naar Amsterdam
Ik kijk terug op tien geweldige weken. Ik heb onwijs veel gedaan, ervaren en gezien. Mijn vakantie met Lon was heerlijk en die pakt niemand meer van me af. Cultuur opsnuiven en genieten, maar vooral het samen ervaring van deze belevenis.
Ook mijn vier weken reizen met mijn pa waren prachtig. Hiken, mensen ontmoeten, ‘één biertje’ nemen en genieten van de plaatsjes zelf. Precies zoals ik het heb willen doen heb ik het gedaan. Lon en pap…heel erg bedankt voor de gezellige tijd die jullie me gaven en het gemak om beslissingen te nemen en mijn doel voor de vakantie na te kunnen streven.
Tien weken waren genoeg en ik weet zeker dat ik nog vaker wil gaan backpacken. Misschien geen tien weken meer, maar de vrijheid die je hebt met backpacken heb je bijna op geen enkele andere reis. De uiteenlopende soorten mensen die je ontmoet, maken elk gesprek even interessant als je het leuk vind om mensen te ontdekken.

Mijn avontuur zit er zo goed als op en als ik nog een nieuw verhaal schrijf zal dit een samenvatting zijn van de afgelopen tien weken.
Bedankt voor het lezen, de leuke berichten en complimentjes. Tot in de kou, regen en wind…tot in Nederland.