Kuala Lumpur en Taman Negara/Kuala Tahan
Door: laurens
Blijf op de hoogte en volg laurens
17 Januari 2013 | Maleisië, Kuching
De korte versie is…Nieuw avontuur, Kuala Lumpur met zijn torens, aankomst van mijn vader, het mijn pa meteen even lastig maken, Taman Negara, aapjes, bloedzuigers…heel…veel…bloedzuigers, pauwen, neushoornvogels, al dan niet giftige duizendpoten, afzetterij voorkomen, en gewoon lezen dat verhaal ;-)
Terwijl ik daar zat, al dan niet comfortabel, voor het raam in één van de vele bussen die ik heb gehad tijdens mijn reis. Was ik aan het genieten van het landschap dat langs mijn raampje voorbij kwam. Vaak met een verlangen om er eigenlijk doorheen te kunnen lopen. Ik ben langs wat natuurparken gekomen, maar heb deze door tijdgebrek aan mij voorbij moeten laten gaan. Ik heb in Luang Prabang kunnen genieten van watervallen, net als in Kanchanaburi. Beide met ook een mooi bos om de watervallen heen. Maar die kwamen beide niet in de buurt van wat ik in Maleisië ga zien.
Een kort vluchtje van Bangkok naar Kuala Lumpur verder kon mijn nieuwe avontuur beginnen. Zoeken naar een goede plek om te slapen was een ware marathon. Met mijn backpack op mijn rug en mijn dagrugzak op mijn buik, zoals een echte backpacker dat doet, ben ik vele trappen op en af gelopen. Het was een goede opening voor al het hiken.
De guesthouses in Kuala Lumpur waren of goedkoop of duur. Bij de goedkope moest je je badkamer en toilet delen. Hier was verder niks nieuws aan en dit had ik wel vaker gedaan. Alleen waren deze badkamers te ranzig om je in te kunnen douchen. Alleen al bij het staand plassen liep je van alles op. En dit was niet bij één of twee guesthouses, maar zo een beetje bij alle goedkope waar ik binnen ben gelopen. Dan maar een duurdere. 65 ringit voor een nacht is alsnog maar 16,25 euro, maar duur voor backpackers begrippen met een bepaald budget.
Kuala Lumpur is, en hier komt de inmiddels veel gebruikte zin, een grote stad die relatief weinig te bieden heeft. Je hebt de Petronas torens, wat oudere gebouwen en natuurlijk ook het dagelijkse leven. Maar toch is Kuala Lumpur anders dan alle andere grote steden waar ik ben geweest. Naast een diversiteit aan toeristen die er komen is er ook een diversiteit in de lokale bevolking. Het merendeel bestaat uiteraard uit Maleisiërs. Maar naast de oorspronkelijke bewoners heb je nog de twee grote groepen van Chinezen en Indiërs. Net als het verkeer in Azië leven deze drie bevolkingsgroepen, met nog wat kleine minderheden, samen. Op het eerste oog chaotisch, maar als een stromende rivier vind het allemaal zijn weg. Het lijkt in dat opzichte beide op een wild stromende rivier. Een hoop geluid en beweging, maar met de juiste boot vaar je er zonder problemen doorheen.
Na een goed nachtje slapen bestond mijn eerste dag uit uitslapen en een bezoekje aan de Petronas torens. Ik kon geen dingen doen waar ik aan gebonden zou zijn, omdat mijn vader diezelfde dag nog aan zou komen. Eenmaal aangekomen bij de torens moest ik eerlijk bekennen dat ze in het echt indrukwekkender zijn dan op plaatjes of in films met een prachtige vrouw. De architectuur van het gebouw is geïnspireerd door het geloof. Het zal veel mensen verbazen, althans wel de backpackers die ik ben tegen gekomen, dat Maleisië een islamitische land is. Zo vind je bijvoorbeeld de 5 pilaren uit de islam terug in beide torens. Deze zijn opgebouwd uit 5 segmenten. En de mast van de torens refereert naar de minaretten op moskeeën.
En dan een smsje van mijn pa. Ik schiet nog wat plaatjes en snel loop terug naar het hotel om van daar uit mijn vervoer naar het vliegveld te regelen. Dat ‘snel’ viel letterlijk in het water toen het begon te regenen. En dan niet een Nederlands buitje waar je wel doorheen kunt lopen, maar een goede bui waar zelfs wij een afdakje voor zoeken. Eenmaal terug is reizen naar het vliegveld zinloos, omdat ik te laat aan zou komen. Het vliegveld ligt namelijk 80 kilometer buiten de stad. Dan maar een station verder. Ik geef mijn pa de van Egdom, zo goedkoop mogelijke, optie om bij het centrale busstation te komen in Kuala Lumpur. En ga hier zelf ook heen om hem op te halen.
Als mijn pa aan komt is het inmiddels 7 uur ’s avonds en we nemen snel een taxi naar het hotel. Hij heeft er een lange vlucht op zitten waar je niet beter door gaat ruiken. Snel douchen en eten…dankzij het Aziatische tempo het is een uurtje of half 10 als wij ons eten hebben. Na het eten klein rondje door Chinatown en ik stem toe om nog ‘een biertje te doen’. Mijn vader is, afgezien van de hazenslaapjes die je maakt in een vliegtuig, inmiddels 33 uur wakker. Hij stemt toe en wij nemen plaats bij de reggae bar om de hoek. Eén biertje wordt een biertje en een cocktail wat zich, onder invloed van gezellig contact, steeds verder uit breid. Als wij terug zijn in het hotel is het een uurtje of 4 ’s nachts en mijn vader met zijn 59 jaar en herstellende van de griep inmiddels 37 uur wakker. Maar het was wel een onwijs gezellige avond.
Ik had nog maar voor 2 nachten betaald en niet aangegeven of ik langer zou blijven. Wij werden daarom rond een uurtje of 12 gewekt door een paar kloppen op de deur gevolgd door de vraag of we gaan uitchecken of langer blijven. Gelukkig maar, want nu kunnen wij nog een beetje rond lopen en ons plan bespreken.
Tot mijn grote verbazing vond mijn pa het een goed idee om naar de Petronas torens te gaan. Ik ken hem klaarblijkelijk toch niet zo goed als ik in eerste instantie dacht. Eerst maar eens ontbijten. Normaal gesproken zijn de straattentjes de beste plekken om te eten, maar daar zitten ook uitzonderingen tussen zoals de tent naast het hotel…had ik dat maar eerder geweten.
Al hoestend stelde mijn vader voor dat ik wat te eten voor hem op zou scheppen, zodat hij zijn bacillen niet over het eten zou verspreiden. Ik denk niet dat het heel veel had uitgemaakt, maar wij blijven westers met westerse hygiëne. Ik kreeg een bord rijst en schepte er wat vlees op dat er in eerste instantie het beste uit zag. Kip met een bruin gekleurd sausje…toen ik bijna bij het tafeltje was zag ik pas dat er ook kippenpoten tussen zaten. En dan bedoel ik niet het kippenpootje dat we in Nederland lekker weg kluiven…nee…echt de poten zelf. Ik verontschuldigde me dat ik het niet eerder had gezien en ging terug in de hoop voor mezelf wat beters op te scheppen. Achteraf gezien had mij pa het beste eten, want waar hij de kippenklauwen gewoon aan de kant kon schuiven was het voor mij lastig om überhaupt het vlees van het vet te scheiden.
Wijze les die ik hier geleerd heb is dat ik bij de lopende buffetten hier in Maleisië toch eerst naar binnen moet lopen om te kijken wat ze nou in de bakken hebben liggen.
Mijn vader, nog moe van de combinatie reizen herstellen en laat slapen, stelde voor ergens te gaan zitten en rustig een bakje koffie te drinken. Ik had de truc eigenlijk al moeten zien…
Hij wilde ergens koffie drinken waar we ook een beetje comfortabel konden gaan zitten…de mensen die mijn pa kennen voelen hem hier al aankomen?
Terwijl ik zat te genieten van mijn koffie ging mijn vader mijn laatste blog verhaal even ‘lezen’. Het viel mij op dat mijn vader niet aan het scrollen was. Heel gek want hij leest sneller dan de drie woorden per tien seconden die ik lees. Het verbaasde mij ook eigenlijk niet toen ik opkeek en zag hoe mijn vader het verhaal probeerde te lezen door zijn oogleden heen. Ik heb de oude man maar even een beetje bij laten slapen voor ik hem uit zijn stoel sleurde en weer mee naar buiten nam.
Eenmaal zo ver liet hij zich ook niet kennen en deed alsof er niks aan de hand was. Later zei hij dat hij die avond maar vroeg naar bed zou gaan om nog een beetje bij te komen en te herstellen.
Hij was alleen vergeten dat hij nog had afgesproken met een oude reisgenoot die ook in Kuala Lumpur zou zijn die avond.
Na samen eten werden er nog wat herinneringen opgehaald tijdens een drankje in één van de kroegen. Tegen de tijd dat wij terug in het hotel waren was het een uurtje of 2 wat dus betekend dat het goede voornemen in duigen was gevallen. Volgende dag een nieuwe kans.
Deze nieuwe dag besteed aan rondlopen, een museum bezoeken, schuilen voor de regen, verbazen hoe het water de put uit kwam zetten, en een bus naar Taman Negara regelen.
Het museum was een korte samenvatting over het ontstaan van Kuala Lumpur en vooral een museum van veel koopbare kunst en souvenirs. Aan het einde raken wij nog even in gesprek met de dames van de info balie. Zij helpen ons nog wat op weg hoe wij het beste in Taman Negara komen en geven nog wat tips voor als we daar zijn. Toen zij er achter waren gekomen dat wij Nederlanders zijn, ook wel bekend als Orang Belanda, werd er meteen de vraag gesteld of wij foto’s van de wallen op konden sturen…en zo zitten wij vast een bezoekje wallen, waarbij we foto’s moeten maken van zowel de vrouwen van lichte zeden, sommige wat minder licht, en het maken en opsturen van foto’s.
Lon wij gaan een keertje toeristisch door Amsterdam lopen…
In de avond doen we nog één, en deze keer echt, biertje in de reggae bar. Echt maar één biertje. We moeten er de volgende dag om 6 uur uit om onze bus te halen dus we kunnen het niet te laat maken. Er staat ons wederom, voor mijn pa eigenlijk nog maar de eerste op locatie, reis voor de boeg dus we moeten wel fit zijn. Echt maar één biertje dus en geen druppel meer…echt niet…dat gaat ons lukken...zowaar onze ruggengraten zo sterk zijn als papier-maché en slasaus blijkt achteraf. We gaan zitten, bestellen een drankje en ik doe mijn best om me een beetje af te sluiten van de omgeving om niet in verleiding te komen om langer te blijven. Mijn vader daarentegen had of een hele andere instelling of een nog zwakkere ruggengraad op deze avond voor een hele vroege ochtend. Voor ik het wist was hij in gesprek met het tafeltje naast ons en nog veel sneller zaten we ineens niet meer aan ons eigen tafeltje. Aan tafel zaten een Engelse en Canadese meid, beide lerares Engels op plaatselijke scholen, en twee gayrabieren. Het nieuwe drankje was ook nog maar net besteld voor er nog een aantal gayrabiërs aansloten. Het internationale gemeenschap bestond inmiddels uit Nederland, Canada, Engeland, Syrië en Irak. Het merendeel bestond uit mannen, 7 tegen 2, en het merendeel viel óp mannen, eveneens 6 tegen 3. Mijn pa en ik waren zowel een meerderheid als minderheid.
Ons Nederlanders maakt dat verder geen reet uit. Een reggae bar en twee homotenten verder hadden wij een reuze gezellige avond gehad met nog 3 uurtjes op de klok om te slapen…dat beloofd een hele zware dag te gaan worden.
En zwaar was het zeker. Met slecht drie uurtjes slapen werd ik nog half dronken wakker door de wekker. Aangezien er tussen 6 en 7 nog niks open is waar je normaal kunt eten, bovendien krijg ik niks door mijn keel als ik net wakker ben, gingen we zonder te ontbijten door naar de ophaalplek.
Gelukkig waren we met slechts een klein groepje en wilde iedereen die bij elkaar hoorde ook graag bij elkaar zitten. Dat gaf mij de ruimte in het busje, type een slagje groter dan een VW transporter, om in de breedte van de bus te gaan liggen en een oogje dicht te doen. Lang leven de lengte van 1,7 meter.
Zoals altijd met georganiseerde reizen kan niks in één keer door gaan naar de plaats van bestemming. Na het anderhalf uur wachten op de nieuwe werden we naar de volgende stop gebracht. Een smalle boot waar je net aan met zijn tweeën naast elkaar kunt zitten. Deze werd in tegenstelling tot het busje zo vol mogelijk gepropt. Kennelijk net even te vol, want door de vele tassen lag de boot aan de achterkant te diep in het water. Op een zandstrandje hebben we wat tassen naar voren geplaatst om door de ondiepere gedeeltes te komen…toch een heel geruststellend gevoel…
Contact met twee Nederlandse meiden die achter ons zaten, nichtjes van elkaar, hielp om de houten reet van de oncomfortabele zitjes en het slaaptekort een beetje te vergeten. Na de aankomst, rond een uurtje of vijf, was het even snel douchen om vervolgens met de nieuwe contacten een hapje te gaan eten. Gelukkig was er in geheel Kuala Tahan, de plaats van bestemming, geen alcohol te verkrijgen. Daarnaast hielp ook het geringe aantal toeristen een eventueel feestje te voorkomen. Een kleine samenscholing met de wel aanwezige toeristen later gingen wij deze nacht vroeg in slapen. En dat was maar goed ook, want voor de volgende dag hadden wij meteen een wandelingetje op het programma staan.
Er was inmiddels een vijfde persoon aan het groepje toegevoegd. Mijn vader en ik gingen onze eerste hike tegemoet met 3 kakelende kippen. Die konden we in ieder geval alvast van ons lijstje gespotte diersoorten afstrepen.
De plaats waar wij verbleven, Kuala Tahan, lag recht tegenover de ingang van het park en voor één ringit (25 eurocent) had je een overtocht van 15 seconden in een bootje. In het park Taman Negara claimen ze de langste canopywalk ter wereld te hebben. Kleine uitleg tussendoor…een canopywalk is een serie touwbruggen, waarbij je hoog boven de grond van boom naar boom loopt. Met veel zin liepen wij hier meteen naartoe. Erop en eraf, want door ‘onderhoudt’ was niet alles open…en bedankt. Weer een kwartier van mn leven kwijt waarin helemaal niks enerverends is gebeurt.
Dan maar door naar de hike om wel wat te kunnen zien. En dat werd beloond.
Tijdens het bestijgen van de trap schoot hier plots een varaan onder vandaan van een kleine meter of anderhalf. Hoewel ik dezelfde in Bangkok had gezien die nog net een slagje groter was tel ik dit toch als dier nummer twee die wij af kunnen strepen.
De wandeling bracht ons bij een uitkijkpunt waar een kleine pauze werd ingelast en mijn vader een gesprekje met een wachtende gids aan ging. Hij vertelde ons dat bij het tweede uitkijkpunt een alternatief pad naar beneden liep wat erg mooi scheen te zijn. Dat hoef je mijn pa en mij geen tweede keer te vertellen. Snel door naar uitkijk nummer twee om daarna meer het bos/jungle/woud in te gaan. Hier aangekomen werd dier drie afgevinkt in een klein hutje dat er stond. Nieuwsgierig als ik ben liep ik naar binnen waarbij is een vleermuisje bruut uit zijn slaap haalde. Dier/insect nummer vier kon op de tweede uitkijk worden afgevinkt. Hier was een bloedzuiger bezig om zijn volgende maaltijd te vinden. En terwijl de andere van het uitzicht en rust zaten te genieten kon ik mijn aandacht maar niet bij dit beestje weg krijgen. Later zijn broertjes en zusje ook niet van mijn benen en voeten maar dat zo.
En dan echt de woestenij in. Hoewel hier ook gewoon een duidelijk pad was, was het toch anders dan de vaste wandelroutes die elke niet avontuurlijke toerist neemt. Zo kwamen wij een oosterbuur tegen die terug ging omdat hij geen begaanbare weg om een boom kon vinden. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij nog steeds af welke boom hij nou bedoelde…
Omdat je met praten een gemiddeld wild dier niet dichterbij je brengt liet ik mij wat meer achter vallen om zo de natuur te horen en er meer van te kunnen genieten. Daarnaast neem ik ook graag de tijd om een mooie foto te maken dus die afstand kwam er al snel.
Plaatje hier, plaatje daar en door alle stilte hoorde ik een geluid dat op vallende waterdruppels op het bladerdek leek. Enigszins verbaas vanwege de blauwe lucht keek ik om mij heen wat het kon zijn. Mijn oog viel op een kudde/zwerm/groep/plaag/school/bijeenkomst van termietachtige beestjes, deze en mieren tel ik niet mee voor het afvinken, die net bezig waren met een all you can eat buffet. Het geknaag aan blaadjes en takjes was dusdanig hard dat het net leek alsof het aan het regenen was.
Verderop haalde ik de kudde weer in doordat zij een duizendpoot tegen kwamen. Ik denk dat duizend een understatement is geweest, want geen Bristol ter wereld had dit beestje van schoenen kunnen voorzien. Dier nummer vijf.
Doordat het inmiddels later op de dag was, was de kans klein dat wij nog meer dieren zouden tegen komen. Een klein verdwaald aapje dat ons nieuwsgierig aan zat te kijken en vinkje nummer zes was is die dag het enige grotere dier dat wij nog tegen kwamen. Wel hebben we, ik in ieder geval wel, genoten van een wandeling door een prachtig bos. Vlak voor het einde van de wandeling viel mijn oog nog op een vreemd rood iets. Dit bleek duizendpoot nummer twee en dier nummer zeven, omdat dit een duizendpoot van een totaal ander kaliber was. Naast het feit dat de gemiddelde zwerver meer schoenen heeft dat dit dier poten, was dit ook de giftige neefje van humpty dumpty die wij eerder tegen kwamen. Uit een holletje stak een rood stuk van ongeveer drie of vier segmenten. Getraind zat ik dit beestje een beetje te irriteren in de hoop dat hij helemaal uit zijn holletje zou komen. Grootmeester Nico schoot mij ondertussen te hulp met een ander stokje. Nadat het diertje had besloten dat hij met een segmentje of 8 wel ver genoeg zijn holletje uit was stak mijn vader een anders stokje schuin naast zijn lichaam in zijn huisje. En dat wierp direct zijn vruchten af.
Als een vrouw tijdens de drie dwaze dagen bij de bijenkorf viel het beest meteen aan en zette het op een rennen. Usain Bolt was er niks bij…
Als toetje kregen wij aan het einde van de hike nog een schoteltje aapjes, nieuw soort en vinkje nummer acht, die gezellig aan het eten waren. En verderop vinkje nummer negen in de vorm van een eekhoorn. En dan niet zomaar één van die schattige eekhoorntjes die je bij de centre parks ook ziet lopen, maar een zwarte eekhoorn van formaatje Tjernobyl met een lengte van bijna een meter.
Het was een geslaagde dag welke werd afgesloten met een gezellig afscheid van de meiden en een stortbui...je voelt je meteen thuis.
De volgende dag was het mannendag. Mijn pa en ik samen op pad. Lekker doorlopen, niet dat de meiden dat niet deden, en goed opletten of er ergens dieren te spotten zijn.
Wij begonnen de dag waar we hem mee af waren gesloten en dier nummer tien was wederom een eekhoorn. Deze keer alleen het kleinere neefje van de Tjernobyl eekhoorn de rode nog iets. Kort daarop meteen vinkje elf in de vorm van een pauw. Een dan niet de pauw die je ziet bij de kinderboerderij, maar een diep blauwe met een kleinere staart.
De absolute topper was toch wel nummer twaalf de neushoornvogel (de foto is niet heel erg mooi, maar het was bijna onmogelijk doordat ik tegen de zon in moest fotograferen) die aan kwam vliegen met het geluid van een helikopter. Dit was ook meteen het laatste dier dat wij tegen kwamen. Hoewel de laatste…zoals ik eerder vertelde kwamen wij nog veel, en dan ook echt veel, bloedzuigers tegen. Tijdens de gehele wandeling werden wij belaagd door bloedzuigers. Ik had uit voorzorg een pincet meegenomen die ons erg vaak van dienst was. Tegen het einde van de 9,5 kilometer heb ik bij mijn pa een stuk of 9 á 10 bloedzuigers van zijn benen/voeten getrokken en een stuk of 15 van zijn schoenen gehaald. Ik was niet beter af en had ongeveer een gelijk aantal Sanquin medewerkers aan mijn schoenen, voeten en benen hangen. En dan heb ik nog een voorzichtige schatting gemaakt…
Het pad werd met de meter zwaarder. En dan niet omdat wij moe raakte, maar omdat het met de meter meer en meer begroeid raakte. Daarnaast was ook de regen nog lang niet opgedroogd waardoor het op veel plekken glibberen was op de stenen. Wij lieten ons natuurlijk beide niet kennen en hielden de pas er goed in. De vermoeidheid werd verraden door de misstappen die vaker en vaker gemaakt werden. Na een uurtje of 5 gelopen te hebben waren wij bij het eindpunt waar mijn pa nog even een diep in het water nam waar hij vergezeld werd door een vlindertje. Het beestje vond mijn vader net zo intrigerend als ik de bloedzuiger die dag daarvoor, want hij was niet bij mijn vader weg te slaan.
Wij hielden een voorbij varend bootje aan en waren blij dat we dat hele pokkenend niet terug hoefde te lopen. Bij het huisje kon ik mijn korte broek weg gooien waar ik tijdens het klimmen en klauwteren uit was geschuurd.
Gesloopt maar voldaan keken wij terug op een mooie wandeling onder het genot van een colaatje…ik kon op dit moment goed een biertje gebruiken.
Aan alle goede dingen komt een einde en de volgende dag zeiden wij vaarwel tegen Taman Negara. Op naar Kuching op Borneo om daar de avonturen verder voort te zetten.
’s Ochtends vroeg begon onze weinig enerverende reis terug naar Kuala Lumpur. Daar meteen door naar het vliegveld om een ticket te kopen naar het eiland. Zoekende naar de balie van Air Asia, de prijsvechter van Azië, werden wij aangesproken. De aanvankelijk behulpzame man op het vliegveld bleek niet meer dan een afzetter. Hij bracht ons naar een boekingsagentje die twee enkeltjes had voor 1200 ringit (ongeveer 300 euro). Wij hadden eerst het plan om de tickets via internet te boeken waardoor wij de prijzen van de tickets al wisten. Wij bedankte en vervolgde onze weg naar de Low Cost Carrier Terminal waar de balie van Air Asia te vinden was. 12 kilometer verderop…fuck zijn we op het verkeerde vliegveld. Eenmaal aangekomen hebben wij voor 1216 ringit twee enkeltjes naar Kuching en twee enkeltjes naar Singapore waarvandaan wij weer terug naar huis gaan. Zo zie dat als je even niet op let of juist bent geïnformeerd je makkelijk twee keer zo duur uit bent.
Inmiddels zitten wij al een aantal dagen in Kuching en hebben hier al het één en ander gedaan. En wat dat één en ander allemaal is lezen jullie in het volgende verhaal welke mogelijk kort op deze zal volgen…maar bind me er niet op vast, want ik was van plan deze ook al een dag of 2 á 3 eerder af te hebben. Lang leven het backpacken en impulsief doen waar je zin in hebt.
-
17 Januari 2013 - 19:28
Lonnie:
Hij is weer leuk schatje! Ik zie helemaal voor me hoe de mannen van Egdom Sr. en Jr. door de jungle ploegen. Kan je de volgende keer wat filmen want ik denk dat we een sit-com in de pocket hebben :-) Veel plezier nog en ik kijk uit naar het volgende verhaal! xxx -
17 Januari 2013 - 19:29
Mam En Rob:
hoi kerel, dat was me een hele story en wederom heel leuk om te lezen. je bent dus op jacht naar artis in het wild haha. van geen belangstelling kon je niet spreken, want ze hingen letterlijk en figuurlijk aan je voeten en benen whaaaa..brrrr. geniet lekker verder en buit je tijd goed uit, want de weken gaan nu snel he kerel. alle liefs van mij en rob en dikke xxx -
17 Januari 2013 - 20:23
Irene En Hennie:
Dit is wel een geweldige tocht zeg. Dan leven wij toch maar in een saai landje. Behalve dat wij natuurlijk een zeer afwisselend klimaat (kunnen) hebben. Laurens, wel een beetje meer ontzag over de ietsje oudere mens ;-), want menigeen had dit waarschijnlijk niet volgehouden. Maar Nico gaat stug door, complimenten hoor!
Genieten jullie nog lekker en wij kijken uit naar je volgende verslag. Groetjes xxx
-
19 Januari 2013 - 08:02
Lianne:
3 kakelende kippen?! Zit ons eens niet zo te bespotten. Haha, was zeker een geslaagde dag :-) Leuk verhaal en veel reisplezier nog! Groetjes ook aan Nico.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley