Kuching, één dag Miri en Gunung Mulu

De korte versie…wordt ook kort. Een stuiterende vader op een rots die niet erg mee geeft en de rest lezen jullie in het verhaal zelf.

Door wat gedoe aan de balie van Air Asia in Kuala Lumpur hadden wij de vlucht van 7 uur naar Kuching gemist. Hierdoor hadden wij de late vlucht van, als ik het mij goed herinner, elf uur en kwamen om half één ’s nachts aan in Kuching. Een uurtje nadat de banden de landingsbaan raakte zaten wij in een guesthouse welke ons aan werd geraden door de taxi chauffeur. Ik doe dit eigenlijk nooit, omdat dit meestal een deal is tussen het betreffende guesthouse en de persoon die je er brengt, maar deze keer was het een goede keuze om het eens wel te doen.
Het was een onwijs gezellig guesthouse met een heel huiselijk gevoel. De, Zweedse, eigenaresse was geïnteresseerd in wat je had gedaan en waar je geweest bent en in voor een praatje. Net als haar, aangenomen, zoon die bij haar werkte. Vrolijke jongen en een harde werker.
Op de laatste dag bleek hij gek te zijn op drop en heb ik mezelf de belofte opgelegd dat ik hem drop toe zou sturen.

Nadat we een de volgende dag enigszins hadden uitgeslapen was het tijd om Kuching te ontdekken en het één en ander te bezoeken. Bezichtiging één was het museum waar van alles te vinden was. Van gebruiken van de plaatselijke stammen tot prehistorische wetenswaardigheden en hoe olie wordt opgeboord en bewerkt. Dat laatste heeft meer te maken met Petronas, inderdaad net als de torens, die vergelijkbaar is met wat Shell voor ons is.
Na het eerste, gratis, museum gingen we door naar het tweede museum waar voor betaald moest worden. Je zou verwachten dat dat dan ook in verhouding is en dus meer biedt. En naast dat het beter en overzichtelijker, er was ook minder te zien, opgezet was heb ik geen flauw idee waarom hier wel voor betaald moest worden. 15 minuten, kan ook één minuut zijn geweest maar saaie dingen lijken altijd langer te duren, van mijn leven die ik nooit meer terug krijg later stonden we weer buiten. Op naar het volgende bezoekje, maar eerst even een koffie en een nieuwe korte broek kopen. Ik was tijdens het Hiken in Taman Negara zo ver uit mijn broek gescheurd dat ik deze niet eens meer uit hoefde te trekken (geen foto’s) en was dus toe aan een nieuwe. Terwijl mijn vader zijn boek aan het lezen was ging ik een broek halen…en let op dames, want hier kunnen jullie iets van leren…
Ik liep het winkelcentrum in en liep in één streep door naar de eerste kledingzaak waar mijn oog op viel. Ik liep naar binnen…zag een korte broek…nam de broek van mijn maat mee naar het pashokje…deed hem aan…zat goed…deed mijn eigen broek weer aan…rekende af en stond weer in de koffiezaak voor mijn pa de eerste bladzijde uit had gelezen. En nee hij leest niet langzaam. Deze jongen was gewoon geslaagd zonder te bedenken of ik niet al iets had wat hier in de verte misschien op leek en of het wel mode-verantwoord was. Ik vond het leuk en het zat lekker dus ik kocht het. En nu niet meer dan 1 minuut per kledingrek gebruiken…
Koffiezaak uit om de ontdekkingstocht te hervatten.
Kuching betekend kat in het Maleis en dit is terug te vinden in het straatbeeld. Op veel plekken vind je afbeeldingen van katten terug en er zijn zelfs drie monumenten van katten. Die moesten dus bezocht gaan worden…dit was zonde van onze tijd.
De beelden zagen eruit alsof ze waren ontworpen door een beginnende kunstenaar met een tekort aan aandacht en tijd.

De eerste dag zat er op en het plan voor de tweede dag was al gemaakt. Baku nationaal park stond op het menu. En doordat het enige tijd kost om er te komen stond de wekker weer op een, voor mij, onmenselijke tijd. Zes uur de wekker en om zeven uur in de bus. Overstappen in de boot om over de zee te varen naar de plaats van bestemming. Een hoop opspattend water maakte van mijn vader weer een klein jongetje. WOW en HEY was het iedere keer naast me als we neer vielen op het water. Wat zijn ze toch leuk he die oudere mensen.
Onderweg werden wij nog ontvangen door dolfijnen welke zich niet lieten fotograferen, maar wel weer een dier om af te strepen van de ‘gespotte dier’ lijst.
Eenmaal aangekomen in het park moesten wij ons eerst melden van het hoofdkantoor. Een kleine uitleg later kwam het er op neer dat wij ons na elk pad weer moesten melden dat we terug waren. Daar dachten mijn vader en ik heel anders over. Ook al kost het maar vijf minuten. Het zijn wel weer vijf minuten die je niet van de omgeving kunt genieten.
Het was nog vroeg en wij gingen eerst voor het pad waar je de meeste dieren tegen kwam. Een onbesproken maar gezamenlijk doel is zoveel mogelijk wildleven in zijn natuurlijke omgeving zien.
Nog geen vijf minuten op het eerste pad of wij kwamen de neusaap al tegen. Plaatselijk bekend als de Orang Belanda en daarmee vernoemd naar ons Nederlanders. Toch iets om trots op te zijn.
Naast een aantal insecten en de gebruikelijke hagedissen hebben wij verder niet gespot. Mijn vader zag nog een slang voor zich weg schieten, maar echt bekijken zat er niet bij.
Onze nieuwsgierigheid overwon het weer eens en we besloten een klein zijpad in te gaan. Het bleek op niks uit te komen en gingen terug omhoog om ons pad te vervolgen. Het was wel een mooie plek om nog een foto te maken van mijn pa op een onopvallend moment. De mooiste foto’s neem je immers op de momenten dat mensen het niet door hebben. Ik stel mijn camera in draai me om op een foto te maken en…
Ik zie mijn vader uitglijden tijdens het klimmen letterlijk stuiteren op de rots onder zijn voeten. Bij het volgende contact met de grond klapt hij met zijn jukbeen op dezelfde rots die bij mijn pa ongeveer borsthoogte is. Hij is niet heel veel groter dan ik ben, maar dat maakte de klap niet zachter.
Ik ken mijn vader, ik lijk in vele opzichte op hem, en weet dus ook dat hij zich niet laat kennen na een val. Pijn is pas echt pijn als je kunt lopen of je arm niet kunt gebruiken. Anders dan dat is het gewoon een vervelend gevoel. Hem vertellen dat hij moest gaan zitten had dan ook geen nut, proberen kan natuurlijk geen kwaad, en liep/klom snel naar hem toe. Wat ik al dacht ging ook bijna gebeuren. Flauwvallen na zo een klap is niks onverwachts en ik zat al klaar om hem op te vangen als dit wel zou gaan gebeuren. Gelukkig werkte de oude truc. Hoofd naar beneden duwen terwijl de persoon in kwestie zijn hoofd omhoog duwt.
We geven de schuld maar aan de zware hike tochten, het slaaptekort en zijn herstel van de griep, maar ik hield vanaf nu wel een extra oogje in het zeil.
Na de eerste tocht gingen wij meteen door naar de tweede. Hier zouden we een grote variatie aan vegetatie tegenkomen en door verschillende typen begroeiing lopen. Ook hier kwamen wij weer de Orang Belanda tegen en zijn, eigenwijs als wij zijn, het pad af gegaan in de hoop een betere foto te kunnen maken, maar tevergeefs.
De verschillende vegetatie typen die wij tegen kwamen waren regenwoud, palm woud, bamboebos, mangrovebos, open grasvlaktes, moerasland en een loof/naaldbos. Heel bijzonder om dat in een hike van zes kilometer te zien en prachtig om doorheen te lopen.
Van een Engelse stel hadden wij gehoord dat er bij het hoofdkwartier groefkopadder verscholen lag. Als slangenliefhebber moest ik daar natuurlijk ook een bezoekje aan brengen. Hiermee was tevens wel een nieuw doel gestart…zelf een slang ontdekken tijdens het hiken…iets wat mij momenteel nog niet gelukt is.
Aan het einde van de rit werd het restaurant nog bezocht door een groepje baldadige makaken. De gidsen/oppassers van het park waren al alert, omdat ze het restaurant vaker bezoeken aan het einde van de dag. Een nieuwsgierig kopje over de rand van het dak was het begin van een kat en muis spel. Dit spel bestond voor de apen uit het jatten van eten…al dan niet met bord…en voor de gidsen het voorkomen van. Erg vermakelijk om te zien. En het was duidelijk dat de gidsen het net zo leuk vonden als ik en de andere gasten.

Op de derde dag in Kuching gingen wij naar de orang oetan sanctuary. Letterlijk vertaald is het een heiligdom, maar in werkelijkheid een toeristenattractie om deze prachtige apen van dichtbij te zien. Wij hadden al verschillende mensen gesproken die hier ook naartoe zijn gegaan, maar geen succes hadden. We zaten midden in het fruitseizoen waarin de apen genoeg voedsel in het bos kunnen vinden. Er was dus slechts een kleine kans dat wij een glimp zouden opvangen.
Wachtend op de apen bij de eerste voederplaats werd ons verteld dat er twee oerang oetans waren gesignaleerd…dat klonk veel belovend. We werden naar een naar de tweede voederplek geleidt waar we, na lang wachten, naar een derde plek werden gestuurd. En toen, na ongeveer een uurtje geduldig wachten, werden we dan beloond voor ons geduld. Een 40 jarige ‘oma’ en een jong van 12 jaar slingerde zonder enige moeite van tak naar tak. De verzorgers kregen het voor elkaar, met fruit als beloning uiteraard, om ze uit de bomen te lokken. Ze kwamen op het pad waar wij liepen en werden naar een open plek geleidt, zodat wij toeristen ze beter konden zien.
Er was ons van tevoren verteld dat een enkele oerang oetan agressief was en dat wij afstand moesten houden. In mijn belevenis was dit vooral om de apen zelf te beschermen tegen opdringerige mensen, maar daarmee alleen maar beter. Mijn mening over aanvallen door dieren naar mensen toe is dat het in negen van de tien gevallen aan de mens ligt door het negeren van de signalen die de dieren afgeven.
Terwijl ‘oma’ de verzorgers volgde liep het jong achter haar aan waarbij hij altijd fysiek contact hield met oma. En als hij even afgeleid werd door de meute die achter hun aan liepen was een licht corrigerend tikje genoeg om hem weer te focussen. De twee aapige polonaise eindigde en op de weg naar de hoofdingang. De apen zaten nog niet stil of de over enthousiaste toeristen drongen zich dichter naar de apen toe. Wat ze hier mee bereikte is dat er minder mensen een goed zicht hadden op de apen, kleinere kring betekend immers minder mensen per rij, en dat ze de apen weg joegen. Je kunt je in dit geval afvragen of in sommige gevallen de apen niet slimmer zijn dan enkele/veel mensen.
Wij hadden onze foto’s genomen en daarmee ons aandeel in het toerisme en lieten de apen verder met rust.
Eenmaal terug in het guesthouse regelde wij, via internet, een vliegticket door naar de volgende plaats. Nu alleen de boeking nog uitprinten…en dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Zoals dat ook gaan binnen de Nederlandse bedrijven als je een vraag hebt werden wij van het kastje naar de muur gestuurd. Waar werd gezegd dat wij linksaf moesten was het rechts en als wij de plek gevonden hadden werden wij weer door gestuurd naar een ander zaakje. Uiteindelijk was het ons dan gelukt en hebben de rest van de dag besteed aan het ontdekken van, voor ons, nog niet eerder ontdekte plekken in Kuching. Wat nog lastig was, want zo groot is Kuching niet.
’s Avonds raakte wij in gesprek met twee, net gearriveerde, Engelse meiden. Waar wij gezellig wat mee hebben gegeten en gedronken.

En toen was het tijd voor een nieuwe plek. Ons doel van Mulu national park. Een park aan de grens met Indonesisch Borneo wat alleen te bereiken was per vliegtuig. Helaas gingen er vanaf Kuching geen directe vluchten en wij hoopte een doorvlucht te kunnen regelen bij aankomst in Miri, waar ons vliegtuig naartoe ging. Een onhandige tijd van midden in de middag stegen wij op en arriveerde een uurtje later. Helaas voor ons konden wij niet meteen door vliegen naar Mulu, maar moesten een nachtje in Miri verblijven. Een plaats die enkel wordt gebruikt als uitgaansplek voor de mensen uit Brunei, het is een grensstadje, omdat die niet openbaar mogen drinken in hun eigen land. En als hub voor toeristen omdat je alleen vanuit hier naar Mulu kunt vliegen.
Vroeg op en vroeg vertrekken. Om 8 uur stonden wij enigszins fris en fruitig op het vliegveld. De tickets en borden gaven duidelijk aan dat wij vertrokken vanaf gate vijf…de tussentijdse verandering van gate werd nergens aan gegeven. Het werd pas duidelijk toen ik, uit een slecht geluidssysteem en met slecht Engels, mijn naam door de intercom hoorde. Ons te laat arriveren in het vliegtuig werd beloond door een plaats in de eerste klas. Met 30 minuten vliegen zou je je bijna afvragen waarom we niet met de auto of boot zijn gegaan. Per auto is het nagenoeg niet bereikbaar en met de boot duurt het 10 uur waarbij je drie keer moet overstappen. Mijn keuze is snel gemaakt.

Door de vroege aankomst hadden wij genoeg tijd om ons te oriënteren en te bespreken wat wij wel en niet wilden gaan doen. De leiding van het park bestaat uit westerse mensen en dit is in alles terug te vinden. Goed en slecht. Het voordeel is dat je, in tegenstelling tot alle niet westers geleide restaurants, je eten tegelijkertijd krijgt. Het nadeel is dat alles ook meteen een drievoud duurder is. En hier ben ik allergisch voor. Ik snap dat sommige dingen en sommige plekken wat duurder zijn dan andere. Maar als je 10 euro voor een dorm, slaapzaal waarbij je alles op je bed na deelt, betaald terwijl dit normaal gesproken rond de 3 á 4 euro ligt ga ik er voor zorgen dat ik zo min mogelijk geld uit geef en toch een fantastische tijd heb. Houdt de prijzen in verhouding en mensen zullen zich er ten eerste niet aan storen, ik heb hier met menig ander over gesproken, en ten tweede uiteindelijk meer geld uitgeven doordat de prijzen kloppen.
Wij boekte een rondleiding door 2 grotten waarbij we aan het einde van de rondleiding het uitvliegen van miljoenen vleermuizen konden aanschouwen. Dit klinkt wat overdreven, maar het waren er werkelijk miljoenen…maar dat later.
Bij aanvang vroeg mij pa meteen aan de gids of hij ons ook zoveel mogelijk wilde vertellen over alle dieren, insecten en planten die wij onderweg tegen kwamen. En dat deed hij ook.
Hij vond de dieren op de meest vreemde plekken en hoefde geen enkele moeite te doen om de best gecamoufleerde dieren te zien. Het was immers zijn achtertuin en liep hier al 25 jaar rond. Maar desalniettemin heb ik ontzag met het gemak waarop er niks aan zijn zicht ontging.
De eerste grot was de gebruikelijke, voor als je veel grotten in Europa hebt bezocht, met de stalagmieten en stalactieten, maar daardoor niet minder mooi. De tweede was de grootste, voor toeristen te bereiken, grot van de wereld. Hierin waren dan ook de miljoenen vleermuizen te vinden welke zich vooral verraadde door de stank en dikke laag van guano op de grond.
Eenmaal buiten was het lang wachten tot de vleermuizen naar buiten kwamen. Het was vlak voordat wij de grot uit kwamen gestopt met regenen en tijdens de regen komen de vleermuizen niet naar buiten doordat er geen insecten rondvliegen. Enkele toeristen waren al terug gegaan naar het hoofdkantoor, maar door het verschijnen van twee valken wisten mijn vader en ik dat de vleermuizen er aan gingen komen.
En inderdaad. Niet veel later kwamen er zwermen van vleermuizen de grot uit vliegen. Er leek geen einde te komen aan de uittocht en de groepen waren zo dat het op een zwarte wolk leek dat opsteeg. Het is lastig om een vergelijking te geven, maar als je niet beter zou weten zou je kunnen denken dat er ergens een flinke brand woed.
Eenmaal terug was het tijd voor een hap met onze nieuwe Finse vrienden. Een stelletje van mijn leeftijd dat in record tempo zoveel mogelijk op Maleise deel van Borneo wilden zien.
De eerste volle dag in het park hebben wij eerst besteed aan elkaar zoeken. Mijn vader was eerder uit bed gegaan om vogels te kijken. Ik vind vogels ook leuk, maar als ik er om zes uur in de ochtend voor mijn bed uit moet.
Na elkaar een paar keer kwijt te zijn geraakt en elkaar weer gevonden te hebben gingen we een stukje hiken naar een waterval. Het begin was niet zo heel spannend. Uiteraard een prachtige natuur, ook al kun je vaak niet verder kijken dan een meter of 5 door de bomen, maar het was een houten vlonder waar we overheen liepen. Hierdoor krijg je niet echt het gevoel dat je echt aan het hiken bent. Gelukkig kwam dat al snel goed.
Het pad naar de waterval toe ging over de grond van het bos zelf. Dit geeft veel meer het gevoel van in de natuur zijn. Klimmend over omgevallen bomen, uitkijkend dat je niet over wortels struikelt en natuurlijk het stuiteren op stenen vermijden…toch pap?
Na een aantal kilometer hadden wij de waterval bereikt. Deze werd ons geserveerd op een bedje van anticlimax, doordat het meer vallend water was dan een waterval…als je begrijpt wat ik bedoel.
Desalniettemin sta je ook daar weer in een verder prachtige omgeving waardoor alles weer goed is.
’s Avonds konden wij nog last minute mee doen aan een ‘nacht safari’. Dit klinkt spannender dan het is, maar wel even leuk. Onze gids had haar dochter mee en met een groepje van 4 toeristen gingen wij de donkere jungle in. Erg leuk, omdat je ’s avonds/’s nachts dieren en insecten ziet die je overdag niet tegen zult komen. Vijf slangen (vier verschillende soorten), vele spinnen met grote en grotere afmetingen, muggen die je te laat door hebt, kikkers, kakkerlakken, lantern bugs en vele soorten gekko’s…we kwamen ze allemaal tegen. En met de pikkedonker om je heen geeft het toch een andere beleving. Wat opvallend was is dat de dochter meer zag dan haar moeder. Eigenlijk zou zij het geld moeten krijgen van die avond.
Dag twee was geslaagd en de volgende dag stonden er een aantal grotten op de planning.

Uiteraard werd er op de derde dag ook gehiked…je kunt een grot ergens in een park immers niet bereiken als je er niet eerst naartoe loopt.
De eerste grot die wij wilden gaan bezoeken was dicht wegens vallende rotsen…dat moesten wij eerst met eigen ogen zien. Als een stel bad-assen op pad om de regels te breken. Aangekomen bij de klim, na een aantal kilometer vlak pad, moesten wij eerst over een niets zeggende barrière stappen om vervolgens en steile trap te beklimmen. Op zich viel het nog wel enigszins mee moet ik zeggen, maar met weinig rust en al aardig wat kilometers lopen en klimmen in de benen was het geen makkelijke klim. Vallende stenen waren tot nog toe nergens te bekennen…wel een slecht onderhouden trap…
De grot waar wij doorheen liepen was weinig boeiends. Lang, donker en verkoelend. Het enige mooie waren de wortels van de bomen boven de grote welke door het steen heen waren gegroeid. Wortels ter dikte van een bankpas of ter dikte van een duim liepen her en der langs het plafond.
Aan de andere kant van de grot stonden ons nog een aantal trappen op te wachten. En dan eindelijk een vallende steen. Schrik niet, want deze lag er al een tijdje. Maar dit was wel het bewijs dat ze niet uit hun nek stonden te lullen om onderhoudt uit te kunnen stellen. Over de eerste konden wij nog heen klimmen, maar een aantal trappen verder werd het gat toch echt te groot en werden wij genoodzaakt terug te gaan. Eenmaal terug op het, voor toeristen, open pad namen wij nog een aantal kleinere zijpaden. Deze kwamen stuk voor stuk uit op grotten waarvoor betaald moest worden. En hoe wij ook zochten…er was geen weg om de afbakening heen te vinden.
Een lange hike later zaten wij uitgeput, maar voldaan te genieten van onze laatste avond in Mulu National park.

Op de vierde dag was het tijd om weer te vertrekken. We hadden de tijd om rustig op te staan wat ook wel weer eens lekker is. Helaas moet mijn vader dat dan weer verstoren door mij om half 8 uit mijn slaap te halen om het vliegtuig te halen dat 5 uur later zou vertrekken. Het vliegtuig was vijf minuten lopen. Uitslapen is nog niet echt gelukt, maar dat doe ik wel als ik weer terug ben. Voor nu ga ik nog zoveel mogelijk genieten.

Ik zit inmiddels in Kota Kinabalu en heb van alles op de agenda staan en ook weer van alles beleefd. En wat dat alles is lezen jullie zodra ik weer internet heb. Ik ga namelijk naar weer een ander nationaal park waar ze het woord internet nog niet eens kennen. Tot over een week allemaal.