Kota Kinabalu en Kinabatangan

De korte versie…mari mari, duiken en heel veel wildleven en een ondervoed olifantje redden…

Het lange avontuur nadert zijn einde en dat betekend dat we alles er nog uit persen wat er uit te persen valt. Van Gunung Mulu naar Kota Kinabalu waren 2 vluchten van beide om en nabij de 30 minuten. Tijdens de tussenstop, op Miri, moesten wij uitstappen…langs de douane voor een stempel…en weer instappen. Niemand, maar dan ook niemand weet waarom dat nodig is. Zelfs de stewardessen konden ons niet vertellen waarom dat nou nodig was.

Aanvankelijk was het plan om in Kota Kinabalu de berg Kinabalu te gaan beklimmen. Dit is een tocht van twee dagen waarbij je één nacht op de berg overnacht en de zon op ziet komen op de top van de berg. Het overnachten, in een dorm waarbij je dus je kamer deelt met negen andere, kost een euro of 90. Normaal ben je hier enkele euro’s voor kwijt. De totale kosten komen neer op een euro of 250. Je moet dus zelf omhoog lopen, je krijgt geen bijzondere dingen, eten en drinken moet je ook zelf mee nemen en je voelt het dus al…ik heb het niet gedaan. Uit principe, omdat er absurd veel geld voor wordt gevraagd. En ik vind wel iets anders waar ik minstens zoveel plezier uit haal. En waarschijnlijk nog wel meer ook.
Na een eerste dag, dag van aankomst, besteed te hebben aan wat er allemaal te doen is, wat het allemaal gaat kosten en wanneer dit is zou dag twee besteed gaan worden aan het boeken van onze tripjes. Maar alleen met het boeken kun je geen dag vullen.

Mijn pa kwam de kamer binnen dat hij een toer naar het Mari Mari dorp. Ik moest alleen wel meteen mn bed uit komen, want we werder met 15 minuutjes opgehaald. Heerlijk die last-minute beslissingen.
Mari Mari, dit betekend kom kom, was eigenlijk geen echt dorp. In het ‘dorp’ vind je huizen, leefstijlen, kledingstijlen en kenmerken van verschillende volksgroepen op Borneo. Hierbij loopt er per groep een gids mee die je het één en ander uitlegt. Normaal gesproken krijg ik uitslag van dit soort toeristische dingen, maar dit was toch anders. Er was interactie met de mensen die er werkte. Het was goed neergezet en het leken ook allemaal daadwerkelijk op huizen. In elk dorpje werd iets uitgelegd dat kenmerkend was voor de stam zelf. Zo kon je bij de koppensneller, de enige naam die ik heb onthouden, met een blaaspijp schieten en was er bij een andere stam weer een klein destilleer opstellinkje. Het mooiste was een soort van trampoline midden in een longhouse, vergelijkbaar met een rijtjeshuis alleen dan met een afgeschermde veranda over de hele lengte, waar wij natuurlijk ook gebruik van mochten maken. Dat hoef je een man geen twee keer te zeggen natuurlijk.
De trampoline werkte niet op veerkracht van het plateau zelf, maar op dat van de dwarsbalken onder de trampoline. Om hoog te springen had je daardoor ook een hele andere techniek nodig dan simpelweg op springen. Eerst gebruikte je je benen om het plateau te laten veren, maar zonder contact met het plateau te verliezen. Op het moment dat je daadwerkelijk wilden gaan springen was het simpelweg afzetten op het juiste moment om gelanceerd te worden.
De middag is besteed aan het boeken van een dagje duiken en onze doortocht naar Kinabatangan te regelen.

De dag van het duiken was aangebroken. Veels te laat naar bed en veels te vroeg op staan maakte het lastig om wakker over te komen. Die avond maar vroeg naar bed…zoals ik al vaker aan mezelf had beloofd.
De laatste keer duiken voor mij was in mei 2010. Een aardige tijd geleden dus en daardoor was het wel even makkelijk als wij een aantal vergeten seinen nog een keer door namen. De basis van het duiken is net als fietsen…dat verleer je niet. Op een enkel weetje na dan, maar die weet je duikinstructeur nog wel als het ook daadwerkelijk nodig is.
De eerste plons na bijna drie jaar was nog best even wennen. Het onder water ademen is helemaal niet eng en toch lukte het me in het begin niet om mijn rust te vinden. Gelukkig duurde dat niet erg lang waardoor ik alleen nog een gevecht had tegen het opstijgen. De meeste weten wel dat je een gordel met lood (lees gewicht) om je middel hebt om je naar de bodem te krijgen. Als je hier te weinig van hebt stijg je op. Teveel betekend helemaal niet opstijgen en precies goed betekend zweven in het water. De eerste van de drie was voor mij van toepassing tijdens de eerste duik die dag. Onder water komen ging net even wat langzamer dan de andere en op de bodem blijven was helemaal een gevecht. Nou is hier wel een trucje voor met ademhaling en daarmee is het me dan ook gelukt. Met een zicht van tien meter is het nog altijd meer dan op de gemiddelde plek in Nederland, maar ik moest wel even wat meer op mijn instructeur letten om de weg niet kwijt te raken. Vissen van alle soorten en maten, natuurlijk ook Nemo die ik een high five heb gegeven, waarbij ik van allen de naam niet ken. Maar mooi waren ze zeker.
Bij duik twee wat extra gewicht aan de gordel en dat hielp. Hoewel de vissen en de omgeving waarin zij zwommen er niet anders uit zagen was het een mooie duik. Wat ik altijd leuk vind zijn de vissen die je wel even bij hun koraal weg denken te jagen. Een stare down met een vis kun je nooit echt serieus nemen, ik heb dit nog nooit in Mexico geprobeerd dus misschien dat hier hele andere regels gelden, en is daardoor altijd een leuk spelletje om je in mee te laten slepen. Zolang je het maar niet bij de vissen doet met een papegaaienbek, want die vallen je aan en happen het vlees uit het eerste de beste lichaamsdeel waar ze bij komen…en weg zwemmen is geen optie omdat die krengen razendsnel zijn.
Duik drie van de dag was het meest bijzonder. Menig duiker zal er mee in contact zijn gekomen tijdens een duik, maar voor mij was dit de eerste keer dat ik met een schildpad zwom. Niet dat we hand in poot door het water gingen en de dingen des levens door namen. Maar hij deed zijn ding en ik zweefde hem als een slecht verborgen voyeur te bekijken.
Na de duikdag deden wij nog even snel een biertje met het clubje van die dag. Twee Australische vriendinnen, een Australische kerel in zijn eentje, wij en twee Frans Canadezen waarvan er één te hilarisch was voor woorden. Voornamelijk duikgrapjes welke weer lastig zijn uit te leggen in alleen tekst.
Eén biertje werden er twee. Doe er daar nog één bij en er is alleen een begin van een gebroken belofte. De mannen moesten weg en wij deden nog even snel een hapje met de twee Australische moeders. Het begin van een gebroken belofte werd uiteindelijk volledig gebroken belofte en met een nog groter slaap tekort stapte wij de volgende morgen vroeg ons bedje uit om voor het kraaien van de haan in een taxi naar het busstation te zitten. Op naar Kinabatangan.

Kinabatangan is een relatief klein nationaal park. Door de enorme palmplantages is het leefgebied voor wildleven enorm geslonken, waardoor er in dit park erg veel te zien is. Heel vervelend voor het wildleven, maar de kans voor ons om in het wild levende olifanten, orang utangs (de orang utangs uit Kuching was niet echt helemaal wild levend), krokodillen en ander gedierte te zien.
Zoals velen weten ben ik een lastige slaper. Als ik eenmaal echt in slaap ben kan ik lang door slapen, maar het is dat in slaap komen dat een probleem is. Als Lonneke om half tien al in bed ligt zit ik nog klaar wakker op de bank en kom er rond een uur of half één, als het niet later is, bij kruipen omdat ik anders alleen maar de spikkeltjes op het plafond aan het tellen ben…en dat is lastig in het donker kan ik je zeggen.
Na een busreis van zes uur, waarin ik zes uur lang heb geprobeerd in slaap te komen maar niet veel verder kwam dan mijn ogen dicht doen, komen wij aan op het overstappunt. Hier komen we in contact met twee, blanke, Zuid Afrikaanse vrouwen. Kim en Candice zijn onze reisvriendjes voor de komende dagen. Kim is duidelijk niet op haar mondje gevallen wat vaak tot leuke opmerkingen en situaties leidt.
Eenmaal aangekomen in het guesthouse in het park hebben wij 15 minuten om onze spullen te dumpen en ons klaar te maken voor de eerste boottocht.
Op de boot maken wij kennis met Yassin. Een Marokkaanse student die zijn stage loopt in Kuala Lumpur en op dit moment even een paar dagen vrij had. Geschikte kerel en zo scherp als maar zijn kan in het zien van dieren. Alsof het zijn eigen achtertuin was zag hij het ene na het andere.
Op onze eerste tocht worden wij getrakteerd op makaken, neusapen, neushoornvogels, slangen en olifanten. Een groep van ongeveer tien olifanten liepen op hun dooie gemakje langs de rivier en trakteerde zichzelf op een gras salade.
Strak georganiseerd werden we na het avondeten opgewacht door de gidsen om een ‘nachtsafari’ te doen. Een vaag vermoeden van heel veel geluk begon bij ons op te komen…
Tijdens de wandeling kwamen wij van alles tegen. Van spinnetjes tot slapende vogels, maar het kersje op de tropische taart was toch wel het spookdiertje. Die beestje zijn in het echt nog leuker om te zien dan op een plaatje.
Moe en voldaan was het tijd om ons bed op te zoeken. De volgende ochtend stond er weer een boottocht op de planning en om die te redden stond de wekker op vijf uur. Dat slaaptekort ging er dus nog wel even zijn.

Ook op de tweede dag werden wij verwend met niet alledaags lijkend wildleven. Makaken, neusapen, een paar orang utangs en veel…maar dan ook heel veel neushoornvogels stonden allemaal op het menu.
Zoals ik al eerder zei was alles strak georganiseerd en bij terugkomst was het even snel eten om ons klaar te maken voor een hike. En hiervoor waren laarzen nodig. Onze route volgde een deel van de vaste route waar de olifanten lopen en dat was blubberig…heel…erg…blubberig…
Dit maakte de hike anders dan alle andere hikes. En ondanks dat we weinig bijzonder wildleven hebben gezien was het erg leuk om te doen. Mede doordat de vrouwen panisch werden van elk bloedzuigertje dat we tegen kwamen.
De boottocht van die avond, elke dag bestond uit twee boottochten een hike en een nachtsafari, maakte duidelijk dat het zien van neusapen en makaken toch niet zo heel bijzonder waren. Net als de neushoornvogels. En hoewel we ze overal tegen kwamen bleef het leuk om die beestjes hun ding te zien doen. Maar het zien van orang utangs, olifanten en krokodillen bleven de kroonjuweeltjes.
De groep van meer dan 30 olifanten op de tweede avond was ook erg bijzonder. De groep trok zich weinig aan van alle bootjes vol toeristen welke zich naast elkaar verzamelden om foto’s te kunnen maken. Alles bleef door eten, maakte even een dutje en de kleintjes waren druk bezig met stoeien. Eén kleintje viel door doordat zijn/haar ribben zichtbaar waren. De foto’s hiervan heb ik later aan de gids gegeven welke ze weer doorgeeft naar een instantie die zich bezig houdt met het welzijn van de olifanten en orang utangs in het park. Zo kan ik weer een beetje opscheppen dat ik heb bijgedragen aan het redden van dit kleine beestje. Schouderklopje voor deze kebauwtor.

Op de derde dag hebben wij ons na het ontbijt laten afzetten, met kano’s, op een meertje stroomopwaarts. Als alle boten weg waren heerste hier een enorme rust en stilte waarbij alleen ons gepeddel en een over vliegende vogel deze stilte doorbraken. In alle rust peddelden wij tussen de bomen door op zoek naar welk wild leven dan ook. En op twee neusapen, die ons waarschijnlijk niet eens door hadden, en een mini bidsprinkhaantje, waarvan ik mij nog steeds afvraag hoe deze daar terecht is gekomen, op mijn hand was het erg schaars. Maar de omgeving en het feit dat wij hier doorheen peddelden maakte alles meer dan goed. Wie kan er nou zeggen dat ze in een regenwoud hebben rond gekanood?
Helaas werd het genot bruut verstoord door een regenbui, deze zal speciaal voor jou zijn gekomen Erik, waardoor wij snel terug naar het guesthouse zijn gegaan. Met enige hoop hebben wij de poncho’s nog aangetrokken, maar al snel had ik een natte onderbroek waarmee ook mijn hoop op een beetje droog blijven snel waren weggespoeld.
De hoosbui van die middag werd goedgemaakt in de avond door een civetkat, eigenlijk meer een soort boommarter, en in de boom slapende ijsvogeltjes.

Met het bezoek aan dit park was er één doel bereikt…zoveel mogelijk wildleven zien. Bij elke tocht was er wel iets bijzonders dat wij zagen en andere net moesten missen. We hebben dieren in de vrije natuur gezien welke je normaal alleen in een dierentuin kunt bewonderen en daarmee niet hun natuurlijke gedrag. Niet dat alles zo heel veel anders was, maar een beest in het wild geeft toch een hele andere belevenis dan wanneer er tralies of een diepe gracht tussen zitten.
Na een lange busreis naar huis waren wij klaar om Maleisië af te gaan sluiten. We zijn inmiddels alweer een paar dagen in Kota Kinabalu geweest en net geland in Singapore.
We merken dat de vakantie zijn einde nadert. Waar je normaal je tijd neemt en gewoon door reist zodra je de plek gezien hebt zijn wij nu gebonden aan een dag. Onze vlucht brengt ons op 3 februari naar Singapore waar wij één nacht zullen verblijven om daarna door te gaan naar huis. De samenvatting van deze laatste paar dagen zullen dus ook pas na mijn terugkomst op mijn blog staan.
Tot mijn terugkomst…tot mijn volgende verhaal.