Bangkok

Zo lang ik Thailand zit zal Lonneke als gastschrijver een 2de deel bij elk verhaal schrijven. Dubbel zoveel lees plezier voor jullie dus.

De korte versie is…vliegveld ter grote van een voetbalveld, Spirit of St. Louis vliegt nog, afzetindiër, een ander beeld over arm zijn, arrival of the tiger en special Laulensday.

Na een kort nachtje moest ik vroeg mijn bed uit om mijn vliegtuig te halen. 2 uur van tevoren aanwezig zijn werd mij verteld, maar volgens mij had ik net zo goed een kwartier voor de vlucht aan kunnen komen en had er nog niks aan de hand geweest. Het vliegveld van Luang Prabang heeft de omvang van een voetbalveld…en dat is inclusief de start- en landingsbaan. De bagagekelder bestaat uit het aannemen van de tas/koffer en deze op een karretje gooien. Het had mij niks verbaast als ik hem zelf naar het vliegtuig had moeten dragen.
Na het inchecken door de ‘douane’ heen en wachten tot ik mocht boarden. Je zou denken dat als je eenmaal door de douane bent je niet meer terug kunt…maar niet in Luang Prabang. Alle rokers konden gewoon hun weg weer terug lopen…door de douane…nog 5 meter verder door naar de hoofdingang van het vliegveld…sigaretje roken…zonder paspoort te laten zien weer door de douane…even snel door de metaaldetector…en weer wachten op je vliegtuig. Mocht er ooit een terrorist besluiten om een aanslag te plegen op het vliegveld van Bangkok kan hij dat het beste vanuit Luang Prabang doen…
De vlucht van Luang Prabang naar Bangkok was een korte. Met een uurtje of anderhalf was ik er en dat was maar goed ook, want ik denk niet dat het vliegtuigje van het type Spirit of St. Louis veel langer in de lucht had kunnen blijven.

Ik had van tevoren een klein beetje onderzoek gedaan naar de visa regels en ik wist dat ik een visa-on-arrival kon krijgen. De benodigdheden waren een dollar of 20 en 2 pasfoto’s. Kennelijk liepen de officiële sites wat op achter met hun informatie, want in de tussentijd was het voor Nederlanders al gratis om binnen te komen. Ik gok dat wij de grootste afnemers zijn van de postorderbruidjes en het land al voldoende sponsoren en daardoor een vriendschapskorting krijgen bij binnenkomst. Geen probleem alleen liet ik mijn vrouwtje een paar dagen later met de post naar Thailand komen, maar dat hoeven hun niet te weten.
Eenmaal in de taxi moest ik eerst een verklaring ondertekenen dat ik de chauffeur niet aansprakelijk stelde voor schade door ongeval waarna ik naar de Khao San road werd gebracht. Grote fout want dit is de Spaanse costa maar dan tot de macht 10. Omdat Lon de Lonely Planet mee zou nemen had ik er hier geen een en dus ook weinig andere bestemmingen om een veilige slaapplaats te vinden. Reminder voor mezelf…volgende keer gewoon een paar dagen van tevoren kopen tijdens de reis zelf…en pap ik heb er ook alvast een voor Maleisië dus die hoef jij niet meer te halen.
Het voordeel van de backpackersstraat is dat deze volgepropt zit met guesthouses wat je een ruime keuze geeft. Alleen het zoeken naar een guesthouse waar je echt een eigen kamer hebt, en niet een met een spleet boven de muur van ongeveer een meter doorkruipruimte, en waar de poesjes op de muur je geen kopjes geven is even zoeken. Ik hoef niet heel veel luxe, maar ik wil wel graag een eigen kamer en dan geen dorm (kamer die je met ongeveer 7 andere deelt) waar wat verplaatsbare muurtjes van de blokker tussen de bedden staan. Die poesjes op de muur zijn wel leuk, want die kun je nog achter een laserlampje aan laten schimmelen. Eenmaal door de zee aan toeristen gezwommen kom ik dan aan bij het laatste guesthouse van de straat. En dit is veruit ook meteen de beste keuze. Het is een klein kamertje, maar je hebt toch niet veel nodig als je er alleen maar slaapt, en ik deel mijn badkamer en toilet welke er schoon uit zien. Ik gooi mijn spullen neer en ga buiten op onderzoek uit.

Als een stel mieren op een plasje limonadesiroop schieten de Indiërs op mij af. “You are a verry lucky man” is de standaard openingszin en met de wetenschap dat ik 10 weken vrij kan krijgen om te backpacken is dat voor mij oud nieuws. Ik stel er 1 op de proef omdat ik toch wel nieuwsgierig ben hoe deze heilige dieven mij van mijn geld denken te ontdoen. “You are a verry lucky man” is het weer. Alsof de zin nieuw is vraag ik waarom ik zo’n geluk heb…”you have good karma”. Nou geloof ik zelf niet in die onzin dus als het zou bestaan zou er waarschijnlijk weinig van kloppen. “Sit down” ik ga zitten. “You are a happy man but you worry to much” ik heb vakantie, de tijd van mijn leven, geen zorgen aan mijn kop alleen de vraag wat zijn kunstje nou is dus het lijkt mij allemaal onwaarschijnlijk. Het vooroordeel dat het een kunstje van het niveau spits of metro bij de dagelijkse horoscopen voorspellen is, is bevestigd. Tot nu toe hoor ik alleen nog maar algemene dingen waar al snel elke dronken toerist in stinkt. “I am going to tell you the name of your mother, ex-girlfriend, brothers, sisters and I am going to tell you your future”. Het feit dat hij zegt dat hij over de namen van mijn broer(s) begint is een duidelijke fout in zijn verkooppraatje. Ik heb namelijk alleen 2 zussen.

Eerst doet hij een klein intro-trucje. Hij schrijft iets op een papiertje, vouwt deze op, stopt hem in mijn hand en ik moet 3 getallen noemen tussen de 1 en 9, daarna mijn favoriete getal en mijn favoriete kleur. Ik blaas op mijn papiertje en open deze en…hoe toevallig staat daar 2 en groen op. Typische gevalletje van rood en hamer (voor de mensen die dit trucje niet kennen: Zeg tegen een willekeurig persoon dat ze, zonder er bij na te denken, een gereedschap en een kleur moeten noemen. 9 van de 10 zeggen rood en hamer) en ik ben dus niet overtuigd. Er gaat een doosje open en als ik hier geld in leg gaat hij mij dus de naam van mijn moeder, ex vriendin, broers en zussen noemen. Als hij er ook maar 1 niet goed heeft krijg ik het geld terug en anders mag hij het houden. Oja…had ik al gezegd dat het gratis was? Ik vertel hem dat ik geen geld ga geven om dingen te horen die ik zelf ook al weet, maar kennelijk komt dit niet helemaal bij hem aan. “there are 3 kinds of people. Poor, middle and rich. The rich people give 5000 baht (133 euro), the middle 3000 baht en de poor 1000 baht”. Kennelijk hebben wij duidelijk een verschil van mening als het gaat om de hoeveelheid geld dat een arm persoon kan geven. Ik lach hem zo onopvallend mogelijk uit en vertel hem dat ik very poor ben en de onderhandeling over hoeveel geld ik in het bakje ga leggen is begonnen. Had ik al verteld dat het geld dat hij hiermee verdiende naar arme mensen ging? Omdat ik hem geen geld ga geven voor dingen die ik zelf al weet en de toekomst die hij mij verteld rechtstreeks uit de horoscoop van de spits zal komen vertel ik hem dat ik iets nuttigs ga doen en laat mijn ontheiligde Indiër alleen op het stoepje achter.

Naast een paar tempels is er vrij weinig cultureels te zien en de natuur bestaat uit wat onkruid op de stoep in Bangkok en toch vind ik het minder erg om hier een paar dagen te zitten dan in bijvoorbeeld Vientiane. Mijn dagen tot ´the arrival of the tiger´ bestaan uit rond lopen op zoek naar de plekken waar je geen toeristen ziet lopen en het aanhoren dat het vandaag een speciale dag is, want de tempels zijn gratis te betreden. Waarom vraag ik dan? “Because it is Boeddha day today”. Maar dat was het gister ook al? Nog een flauw excuus later pak ik mijn, inmiddels over gekochte, lonely planet er bij wat de oplichters snel doet afdruipen.

En dan is het zover. 18 december en tijd om Lonneke op te halen. Ik sta al enige tijd te wachten tot ze de hoek om komt. Als een soort introfilmpje van Baywatch komt ze in slow motion op mij af gerend. David Hasselhoff probeert nog met de eer te strijken maar hij is met zijn rollator geen match voor mij en Lonneke.
Op weg terug naar het hotel zit Lon naast me alsof elke seconden haar laatste kan zijn. Als man met rijbewijs ben ik hier al langere tijd aan gewend en doe dan ook alsof mijn neus bloed wat al snel zijn uitwerking heeft op Lonneke.
En dan, na het uitpakken en douchen, gaan we de stad in. Ook hier is het oppassen geblazen voor de nieuwelingen in het woeste Azië. Ik geef Lon duidelijke instructies om mij bij het oversteken blindelings te volgen en niet te twijfelen of vragen te stellen…hier zitten nog enige verbeterpunten in. 3 bijna aanrijdingen met Hollywood-achtige taferelen verder besluit ik Lon maar in mijn nek te leggen bij het oversteken…dit werd erg gewaardeerd bij de Thaise verkeerspolitie en sindsdien is 18 december de nationale Laulensday.

Zoals ik al eerder heb verteld heeft Bangkok weinig te bieden en wij besluiten dan ook snel door te gaan. Een avondje Lonely Planet en internet kijken verder, en heel wat potjes pesten en 31en waarbij ik maar niet kan winnen, besluiten we de volgende dag de bus naar Kanchanaburi te nemen.
Een busrit van 2 uur verder zijn wij aangekomen op de plaats van bestemming waar jullie de volgende keer meer van gaan lezen.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Bangkok baby! (By Lonnie)

Maandag was het dan zover: op naar Thailand om de kleine reis-kebauwtor te vergezellen. De vlucht met KLM was weinig inspirerend... Een film, twee bordkartonnen maaltijden en een slecht excuus voor een tukje verder, waren we ineens in Bangkok. Daarna 'snel' door de immigratie voor een stempel en toen was het zover, met een glimlach van oor tot oor stond Lautje me op te wachten.

Zodra we het vliegveld uitliepen sloeg de klamme warmte als een deken om je heen. Een lange broek, sokken en degelijke schoenen staan garant voor klotsende oksels en een zweetnaad in 0.4 seconden. Dit werd niet beter toen we in een hoeren-roze taxi minus airco naar ons guesthouse werden gereden. Verkeersregels zijn een optie op de snelweg hier, maar Marrakech spant nog steeds de kroon met bijna-dood ervaringen in een taxi, dus het viel mee.

Laurens had in eerste intantie een cheap-ass hostelletje aan de Khao San Road geboekt, dé toeristenstraat van Bangkok. Toen hij via Skype liet zien hoe het er uitzag was mijn reactie "oh... Treurig" en is hij op mijn verzoek naar iets charmanters op zoek gegaan. Zo kwamen we in New Siam II terecht. Ons guesthouse werd aangeraden door een gerenomeerd reis-blog en is voor Bangkokse begrippen redelijk luxe. We hebben een zwembadje en airco en zelfs een balkon, al moet je daarvoor wel eerst uit het raam klimmen. Na aankomst eerst de warme kleren uit, douchen en in shorty-pants en slippers gelijk de straat op! Eerst dus de fameuze Khao San Road overlopen... Wat een drama! De Beverwijkse Bazaar maar dan met zuipend toeristen gepeupel, wandelende dreadlocks en housemuziek. Ze verkopen allemaal dezelfde hippiekleding van tie-die mumu's, drollenvangers met psychedelische printjes en foute t-shirts...

Snel op de kaart naar iets cultureels zoeken en zo kwamen we bij one eerste Wat uit. Wat? Een Wat, een tempel. Groot, wit, monikken in oranje gewaden, of in dit geval, oranje gewaad, kaplaarzen en een duikbril omdat ze de tempelmuurtjes stonden af te hozen met een Kärcher. Het was me een Wat! Helaas is het met de nieuwe tempels: zie je er één, dan zie je ze allemaal want de opzet en het doel en het uiterlijk is vaak hetzelfde... na een flinke wandeling, een ice coffee bij de Starbucks-kloon True Coffee genaamd en een beetje extra wandeling weer even terug in het hotel en met de beentjes omhoog. Het wordt vroeg donker hier, maar de temperatuur daalt verder weinig. Toen we rond een uurtje of 19:00 het guesthouse verlieten om te eten, was het nog net zo warm als 's middags.

Het buurtje waar we zitten is redelijk toeristisch, dus eetkarretjes en tentjes genoeg. Uiteindelijk hebben we een romantisch, met spaarlampen verlicht tentje uitgekozen waar we aan tafeltjes van formaat 'kleuter' op plastic krukjes konden aanschuiven. Laurens vond het overigens prima en had niets te klagen over het formaat van het meubilair. Er zaten wat lokale Thai te nassen, dus dan moet het goed zijn! Laurens koos voor Gele curry en ik ging voor de kokos-soep en Phad Thai, de welbekende noedel salade. En het was heerlijk! Dit was naast Laurens weer zien, het 2e heerlijke vooruitzicht: het eten. Voor omgerekend nog geen 5 euro hebben we ons buikje rondgegeten. Nog een koffie bij een gezellig tentje waar we 's middags ook even hebben gezeten en toen kwam de dip...

Na een vrij onenerverende nacht op een bed zo zacht als graniet, een airco met het volume van een Boeing en kramp, scheetjes, warm, koud, zweet en alle slapende lichaamsdelen, behalve mezelf, werden we uiteindelijk om half 12 wakker. Jajajaja Nico.. zonde van de dag, maar we hadden het allebei even nodig blijkbaar. Douchen, aankleden en naar ons inmiddels favoriete tentje Madame Masur voor brekkies. Voor onze bipsjes de stoel hadden geraakt raakten we aan de praat met Mike/Marco/Michel, een Franse semi-Zwitser die er uitzag alsof ie achterstevoren door de heg was getrokken en onder een vrachtauto had geslapen. Dat bleek grotendeels correct want deze party animal was nog geen dag in Bangkok aangekomen, had gezopen tot z'n lever *krak* zei, op straat geslapen, zijn bus naar Kho Samet gemist en zat nu te ontbijten met bier en peuken. Verder was het een amicale gast die waarschijnlijk bij de VVV van Lausane werkte, want daar moesten we zéker een keer heen, alleen moesten we niet fonduen want dat was gay... Bedankt voor de tip!

Ons plan voor vandaag was uitzoeken welke dagtrip we morgen konden gaan doen, het Paleis en het bijbehorende park bezoeken en wattenstaafjes scoren, want die had ik vergeten mee te nemen. Onder het genot van een verrassend lekker bakkie koffie, muesli met yoghurt en een wafel met spuitslagroom voor Laurens werden we wakker. Daarna was de eerste stop de drogist voor wattenstaafjes: check! Daarna als een magneet naar de True Coffee voor een potje gratis wifi en het bespreken van de opties voor de komende dagen.

We wilden in eerste instantie met de nachttrein naar Chiang Mai, maar er waren ook in de buurt van Bangkok nog wat dingen om te bezoeken en die sla je dan over... Maar die bezienswaardigheden zijn eigenlijk alleen als toeristen-pakketje te bekijken, een dagtrip van honderden Baht en strikte schema's waarbij je als een kudde schapen wordt rond gesjeesd. Waarom doen we het niet zelf? Op internet vonden we al snel goede busverbindingen naar o.a. Kanchanaburi en de Arawan watervallenn en bleek dat je dit zonder reserveren zo zelf kon regelen. Prima, morgen vertrekken we naar een andere plek, dan is het nu tijd voor een potje cultureel gedoe: op naar het Grote Paleis!

Daar aangekomen bleken we under dressed omdat je er niet met slippers of blote knieën inkomt, kak... Dan maar naar het Nationaal Museum. Dat bleek dicht.. Want het was al half 5... Dubbel kak. Uiteindelijk liepen we tegen een heel vaag marktje aan waar iedereen kalkstenen bid-boehdaatjes verkocht, of een soort prentjes in een plastic medaillon. Aan het einde zat één afwijkend winkeltje: deze slimmerd verkocht de plastic medaillons aan de verkopers van medaillons.

Toen alles werd opgeruimd zijn we maar terug geslenterd en hebben we een heerlijke duik in het zwembad genomen. Uurtje of 19:00 weer op pad voor een hapje en bij dezelfde tent als gister gegeten omdat het zo lekker was. Groene curry met sticky rice voor mij en kip met cashewnootjes voor Laurens, flink wat chiliflakes er overheen en een lekker biertje er bij: genieten! Als afzakkertje een koffie, gevolgd door een cocktail en heel wat potjes kaarten. Daar zagen we Mike/Marco/Michel ook nog met z'n lamme harses zitten en in de tussentijd had ie een Franse chick opgepikt. Way to go gast! Omdat we nog even wat op de interwebs willen checken gaan we terug naar het guesthouse en zetten de wekker voor half 9. Spannend, morgen op de bonnefooi met de bus!

Deze nacht was zo mogelijk nog slechter dan de vorige. Ik kon de slaap niet vatten en ben om half 2 nog maar wat gaan lezen. Laurens lag daarentegen heerlijk te ronken... Van twee kanten... En ik werd bijkans periodiek vergast door een vreselijk ranzige graflucht van het kaliber Munsterkaas. Ik denk dat ik door zuurstoftekort uiteindelijk in coma ben geraakt, waarschijnlijk met een voorgevoel dat ik de ochtend niet zou halen want ik werd hand in hand met mijn lief wakker. Het bleek 8 uur te zijn en omdat ik overal doorligplekken van het harde bed had, ben ik maar opgestaan en gaan douchen/aankleden enz.

We hadden onze spulletjes de vorige avond al ingepakt en konden zo de kamer verlaten. Snel even ontbijten in het sfeerloze restaurant en whoppa, in de taxi naar Tai Sai Mai busstation. De taxichauffeur had er zin in en 15 minuten en 100 Bath later staan we op één van de meest troosteloze plekken op aarde. Geen vertrekhal, geen bushokjes, nee.. Gewoon klaptafels met een nummer per plaats waar de bus heen gaat, kaartjes zijn vaste prijs en voor we het wisten hadden we twee plekken op de bus naar Kanchanaburi. En of we ook gelijk even in wilde stappen want de bus ging over een minuut weg. Whut?

Een uur eerder dan gepland zaten we, voor we het wisten, op de weg. Schuin voor ons ging een jongen zitten die opkeek toen we met elkaar spraken en dit bleek een Nederlandse bekpekker te zijn. Jeroen kwam uit Heerhugowaard en was net begonnen aan zijn 6 maanden door Azië. De mannen zaten even heerlijk tips en trics uit te wisselen terwijl ik onder de fijne klanken van Robbie Williams nog even mijn ogen sloot. Deze crappy bus zat/lag honderd keer lekkerder dan het vliegtuig en de twee nachten op beton bij elkaar en ik kreeg eindelijk de kans mijn slaaptekort wat in te halen. Ik ben benieuwd wat de komende dagen gaan brengen. Ik hoop minder drukte en goedkoop toeristen gedoe van Bangkok!