Don Det en Savannakhet
Door: laurens
Blijf op de hoogte en volg laurens
10 December 2012 | Laos, Khwaeng_Savannakhet
De korte versie is…hier is het 30 graden, slang en krokodil eten, lange gezellige reis naar Don Det, mijn eigen Amerikaan, plop geluid onder de bus en Savannakhet.
Aan de reacties van mensen op te maken moet ik maar niet meer vertellen dat ik vroeg op sta...ik vond het altijd wel makkelijk dat mensen de verwachting hadden dat ik een kwartiertje of half uurtje later was dan afgesproken. De verbaasde gezichten als ik wel een keer op tijd, of met hoge uitzondering als ik eerder, op plaats van afspraak was zijn voor mij dan ook erg leuk.
Maar goed…terug naar dat waarvoor jullie komen lezen. Mijn avonturen in het 30 graden zijnde Azië.
Wat ik in mijn vorige verhaal ben vergeten te vertellen is dat ik in Siem Reap slang en krokodil heb gegeten. Hoewel…het vlees van de krokodil heb ik ook daadwerkelijk doorgeslikt en dat van de slang alleen op gekauwd, maar daar kom ik zo op terug.
Ik had al eerder gezien dat je er allerlei exotische dieren kunt eten, maar het was toen nog niet in mij op gekomen om het ook daadwerkelijk te bestellen. Totdat ik op een avond, na het gewone eten, nog honger had. Op de tafel naast mij kwam er een soort van grill opstelling op tafel te staan met verschillende bakjes vlees. Mijn Engelse vriend en ik keken elkaar aan met beide hetzelfde idee. Struisvogel en kangoeroe was niet exotisch genoeg voor ons. Dit is immers thuis ook in sommige supermarkten te bestellen. Zoals eerder verteld ging onze keuze naar slang en krokodil en we wilde het gegrilld in plaats van gefrituurd. Ook bij ons kwam er een grill-achtige installatie op tafel te staan en onze ober kreeg er een rol als persoonlijke chef kok bij. Als eerste ging de krokodil op de grill en er kwam een zware nergens op lijkende lucht vanaf. Stinken deed het niet, maar het is ook niet echt de geur van smullers op station Sloterdijk na een dag werken.
Zonder iets te zeggen zaten wij te staren naar wat ons te wachten stond. En dan de eerste stukjes krokodil…waarschijnlijk had ik iets verkeerds gezegd, want waar Dom (mijn Engelse vriend) de malsere stukjes kreeg zat ik het ene na het andere peesje weg te kauwen. In de hoop dat ik gewoon toeval was dat ik de ongelukkige stukjes had begon ik aan de 2de portie Schnappie, maar ook hier schoten de stukjes peesvlees onder mijn kiezen vandaan.
En toen de slang. In Vietnam had ik al van mensen gehoord dat het hetzelfde is als kip maar dan met een soort glibberig laagje er omheen. Ik keek dan ook vol goede moed naar de nog zwaarder ruikende stukjes slang op de grill. De ober had inmiddels alle interesse verloren in het koken. En de tijd tussen het opleggen, omdraaien en serveren van het vlees leek dan ook wel een eeuwigheid te zitten. Ondertussen zaten Dom en ik weer naar het vlees te staren met aan de ene kant een nieuwsgierig gevoel en aan de andere kant een waar-ben-ik-aan-begonnen gevoel. En dan…het moment van de waarheid. Op het moment dat het stukje slang tussen mijn kiezen verdwijnt vergaat alle hoop op een lekker stukje vlees. Het is alsof ik op een stuk rubber zit te kauwen waar een klein beetje kip smaak op is gestrooid. Waar ik na 3 keer kauwen door heb dat het onbegonnen werk is, zit Dom nog vol goede moed te kauwen. De rest van de slang mogen ze aan de straathonden geven.
De ober komt ons vragen hoe we het vonden. Op onze reactie dat het wel heel stug vlees is krijgen wij het antwoord dat we het ook beter gefrituurd hadden kunnen eten. Dat had die eikel eerder moeten zeggen…
De busrit naar 4000 islands was lang met veel overstappen, maar erg gezellig. Op weg naar het busstation waar alle toeristen werden verzameld moest ik een stuk of 3 keer overstappen van bus voor we uiteindelijk in het busje naar de grens van Laos zaten. Het busje was net even een slag groter dan een Transporter busje. Gevuld met 11 toeristen, de bestuurder en zijn persoonlijke assistentje/zoon was het erg knus en kreeg ik het ‘vertrouwde’ gevoel van reizen met de trein. De 11 rugzakken die er bij kwamen werden achterin opgestapeld in een ruimte van niet dieper dan ¾ stoelzitting. Omdat een backpack net iets breder is en ze opgestapeld waren tot aan het dak kon de deur niet dicht. Kennelijk was dit niks nieuws want de stukken touw lagen al klaar op de grond. Met wat zeemansknopen werd alles goed vast gebonden. Onze bus assistent had nog mazzel, want bij het busje dat naast ons stond moest de assistent achterop de tassen zitten welke weer tegen de buitenkant van het busje waren geknoopt. Als ARBO lid bij mij op mijn werk zag ik hier enige verbeterpunten. Maar we zijn hier in Azië en daar gelden de regels die op dat moment het beste uitkomen.
Al snel ontstond er een leuke sfeer in de bus wat de lange rit met weinig ruimte en comfort een heel stuk dragelijker maakte. Het moet een hel zijn geweest voor de 4 Franstalige Belgen die er bij zaten die met een typische Franse arrogantie zichzelf buiten de gezelligheid sloten. Dit was voor mij en mijn nieuwe Amerikaanse-vriend-voor-een-paar-dagen alleen maar een leuk gespreksonderwerp.
Mijn Amerikaan was een gezellige Amerikaan met een enorme hoeveelheid aan enthousiasme. Bij elk bergje en huisje waar we langs reden kwam er een glimlach op het gezicht van deze 35 jarige man. Wat hem dan deed lijken op een kind in een snoepwinkel. Zijn standaard begroeting voor mensen was “how’s it going” wat veel mensen deed kijken alsof hun zojuist de relatie tussen een half gerijpte kaas en het ontstaan van de kosmos is gevraagd. Geloof me…ze gingen er niet intelligenter door uitzien.
Als ik niet naar de zojuist aangewezen huizen en bergen zat te kijken en niet in een gesprek was gemengd met 1 van lotgenoten, zat ik mij af te vragen of de buschauffeur ook beroepssadist was. In Cambodja lopen erg veel honden vrij rond, maar altijd binnen een bepaald gebied van hun huis. En aangezien veel huizen aan/op de doorgaande wegen staan lopen er dus veel honden op straat. Dit waren, althans zo leek het, voor de chauffeur lopende mikpunten. Het kan natuurlijk ook zijn geweest dat hij ze wel probeerde te ontwijken, maar het onverklaarbare gedrag van dieren die altijd voor je neus langs schieten het anders deed lijken. Na een waarschuwende toeter was het trage reactie vermogen van een puppy het gevolg van een ‘ploppend’ geluid onder de bus. Maar geen nood, want er leven hier meer honden dan mensen. En met deze aanrijding is een apocalyptisch “planet of the dogs” vermoedelijk met een jaar uitgesteld. Bovendien heeft Cambodja zoveel puppy’s dat als Lonneke mee was ik vermoedelijk meer puppy’s had geaaid dan het aantal minuten dat ik bij natuur en cultureel verantwoordde plekken heb doorgebracht na 10 weken reizen.
Eenmaal bij de grens was deze net anderhalf uur dicht…net zo lang als de ‘vertraging’ van die bus die morgen. Maar geen nood want bij een extra betaling wilde de douanebeambte nog wel terug komen om ons door te laten. Als medewerker van de douane was dit dan ook een beetje een vreemde situatie, maar als je in the middle of fucking nowhere staat doe je het maar. De paspoorten werden voor ons naar de Laotiaanse ambtenaar gebracht en kregen deze, zonder onze gezichten te laten zien, weer terug met een mooie sticker en een stempel. In de westerse gemeenschap zou de hele NATO over je heen vallen…
Om 8 uur waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming. Een guesthouse vinden was niet zo lastig zolang je maar bereid was om comfort in te leveren. De kamer van ons guesthouse was schoon, het uitzicht prachtig, ik hoefde geen bed te delen met mijn Amerikaan van anderhalf formaat en de fan werkte als een soort airco. Je had alleen niet je eigen toilet welke dan weer geen stortbak had en doorgespoeld moest worden met een bak water. En ook geen eigen douche welke weer een waterdruk had ongeveer schud-het-water-er-maar-uit bar. Wifi was er wel, maar het internet hield op bij de router. Desalniettemin was de ene dag die ik er rond bracht een dag vol fietsen door de prachtige natuur, een mooie partij van watervallen, een heerlijke duik in een uitloper van de mekong, een zoekpartij naar het geld en creditcard van mijn Amerikaan dat door een gat in het fietsmandje was gevallen, het uiteindelijk terug vinden en een gezellige avond met nog 2 andere Amerikanen en een fles Laotiaanse whisky van wel 1 hele euro. Op dag 2 maakte wij een last-minute besluit om weer door te gaan naar het Noorden. Pakse zou de volgende stop worden waar we weer een nieuwe last-minute besluit maakte om nog verder door te reizen naar Savannakhet. Dit resulteerde uiteindelijk in een dagje bus zitten van een uurtje of 11 en dichterbij mijn volgende bestemming Vientiane zijn.
Savannakhet is de 2de stad van Laos met ongeveer 120.000 inwoners. Waar deze 120.000 inwoners zijn moet ik aan mijn oom Joost vragen, want op straat zijn ze zeker niet. Hoogbouw bestaat hier niet en alles dat gebouwd wordt, wordt niet meer onderhouden. Dit, in combinatie met het weinige aantal toeristen, geeft je wel echt het gevoel dat je weg bent.
Ik heb vandaag rondgefietst en daarbij alles gezien wat er hier te zien valt. Er is hier een dinosaurus museum. De entree kost 50 cent en omvat 2 kamers met botten en uitleg in zowel Laotiaans en Frans. Ik en mijn Nederlandse vriend voor een dag Norbert hadden het geluk om een Franse meid aan het werk te zien. Het leek het meeste saaie baantje dat er was en na een kort gesprek bleek zij er ook zo over te denken. Er is ergens in Laos een plaats waar ze veel botten vinden. Deze worden ingegipst en naar het museum gestuurd. Zij had het geluk om het gips er af te halen met een boordje/pneumatische drilboortje dat goed genoeg werkte om haar 2 weken bezig te houden bij elk bot dat ze kreeg. Daarnaast is er naast alle tempels en vervallen huizen ook een vervallen stadion. De eerste indruk die ik had was dat het al jaren niet meer gebruikt wordt. Eenmaal naar binnen gekropen, wat ook beschreven kan worden als een soort van inbreken door een gat waar waarschijnlijk al jaren geen luik meer voor zat, leek het er echter op dat er zo nu en dan nog een wedstrijdje voetbal wordt gespeeld. Het gras is nog slechter dan het gras in een gemiddeld boeren gehucht in Nederland, maar een deel van het stadion was nog keurig geschilderd voor Laotiaanse begrippen.
Ik heb Savannakhet gezien en ga over een paar uurtjes de bus in op weg naar Vientiane. Het is een nachtbus die er een uurtje of 10 over doet waarvan ik er hopelijk maar een paar wakker mee maak.
Ik ben blij met alle complimenten die jullie geven en ben blij dat jullie toch weer terug komen om te lezen wat ik mee maak. Blijf lezen, verzoeken en suggesties zijn welkom en tot het volgende verhaal.
Aan de reacties van mensen op te maken moet ik maar niet meer vertellen dat ik vroeg op sta...ik vond het altijd wel makkelijk dat mensen de verwachting hadden dat ik een kwartiertje of half uurtje later was dan afgesproken. De verbaasde gezichten als ik wel een keer op tijd, of met hoge uitzondering als ik eerder, op plaats van afspraak was zijn voor mij dan ook erg leuk.
Maar goed…terug naar dat waarvoor jullie komen lezen. Mijn avonturen in het 30 graden zijnde Azië.
Wat ik in mijn vorige verhaal ben vergeten te vertellen is dat ik in Siem Reap slang en krokodil heb gegeten. Hoewel…het vlees van de krokodil heb ik ook daadwerkelijk doorgeslikt en dat van de slang alleen op gekauwd, maar daar kom ik zo op terug.
Ik had al eerder gezien dat je er allerlei exotische dieren kunt eten, maar het was toen nog niet in mij op gekomen om het ook daadwerkelijk te bestellen. Totdat ik op een avond, na het gewone eten, nog honger had. Op de tafel naast mij kwam er een soort van grill opstelling op tafel te staan met verschillende bakjes vlees. Mijn Engelse vriend en ik keken elkaar aan met beide hetzelfde idee. Struisvogel en kangoeroe was niet exotisch genoeg voor ons. Dit is immers thuis ook in sommige supermarkten te bestellen. Zoals eerder verteld ging onze keuze naar slang en krokodil en we wilde het gegrilld in plaats van gefrituurd. Ook bij ons kwam er een grill-achtige installatie op tafel te staan en onze ober kreeg er een rol als persoonlijke chef kok bij. Als eerste ging de krokodil op de grill en er kwam een zware nergens op lijkende lucht vanaf. Stinken deed het niet, maar het is ook niet echt de geur van smullers op station Sloterdijk na een dag werken.
Zonder iets te zeggen zaten wij te staren naar wat ons te wachten stond. En dan de eerste stukjes krokodil…waarschijnlijk had ik iets verkeerds gezegd, want waar Dom (mijn Engelse vriend) de malsere stukjes kreeg zat ik het ene na het andere peesje weg te kauwen. In de hoop dat ik gewoon toeval was dat ik de ongelukkige stukjes had begon ik aan de 2de portie Schnappie, maar ook hier schoten de stukjes peesvlees onder mijn kiezen vandaan.
En toen de slang. In Vietnam had ik al van mensen gehoord dat het hetzelfde is als kip maar dan met een soort glibberig laagje er omheen. Ik keek dan ook vol goede moed naar de nog zwaarder ruikende stukjes slang op de grill. De ober had inmiddels alle interesse verloren in het koken. En de tijd tussen het opleggen, omdraaien en serveren van het vlees leek dan ook wel een eeuwigheid te zitten. Ondertussen zaten Dom en ik weer naar het vlees te staren met aan de ene kant een nieuwsgierig gevoel en aan de andere kant een waar-ben-ik-aan-begonnen gevoel. En dan…het moment van de waarheid. Op het moment dat het stukje slang tussen mijn kiezen verdwijnt vergaat alle hoop op een lekker stukje vlees. Het is alsof ik op een stuk rubber zit te kauwen waar een klein beetje kip smaak op is gestrooid. Waar ik na 3 keer kauwen door heb dat het onbegonnen werk is, zit Dom nog vol goede moed te kauwen. De rest van de slang mogen ze aan de straathonden geven.
De ober komt ons vragen hoe we het vonden. Op onze reactie dat het wel heel stug vlees is krijgen wij het antwoord dat we het ook beter gefrituurd hadden kunnen eten. Dat had die eikel eerder moeten zeggen…
De busrit naar 4000 islands was lang met veel overstappen, maar erg gezellig. Op weg naar het busstation waar alle toeristen werden verzameld moest ik een stuk of 3 keer overstappen van bus voor we uiteindelijk in het busje naar de grens van Laos zaten. Het busje was net even een slag groter dan een Transporter busje. Gevuld met 11 toeristen, de bestuurder en zijn persoonlijke assistentje/zoon was het erg knus en kreeg ik het ‘vertrouwde’ gevoel van reizen met de trein. De 11 rugzakken die er bij kwamen werden achterin opgestapeld in een ruimte van niet dieper dan ¾ stoelzitting. Omdat een backpack net iets breder is en ze opgestapeld waren tot aan het dak kon de deur niet dicht. Kennelijk was dit niks nieuws want de stukken touw lagen al klaar op de grond. Met wat zeemansknopen werd alles goed vast gebonden. Onze bus assistent had nog mazzel, want bij het busje dat naast ons stond moest de assistent achterop de tassen zitten welke weer tegen de buitenkant van het busje waren geknoopt. Als ARBO lid bij mij op mijn werk zag ik hier enige verbeterpunten. Maar we zijn hier in Azië en daar gelden de regels die op dat moment het beste uitkomen.
Al snel ontstond er een leuke sfeer in de bus wat de lange rit met weinig ruimte en comfort een heel stuk dragelijker maakte. Het moet een hel zijn geweest voor de 4 Franstalige Belgen die er bij zaten die met een typische Franse arrogantie zichzelf buiten de gezelligheid sloten. Dit was voor mij en mijn nieuwe Amerikaanse-vriend-voor-een-paar-dagen alleen maar een leuk gespreksonderwerp.
Mijn Amerikaan was een gezellige Amerikaan met een enorme hoeveelheid aan enthousiasme. Bij elk bergje en huisje waar we langs reden kwam er een glimlach op het gezicht van deze 35 jarige man. Wat hem dan deed lijken op een kind in een snoepwinkel. Zijn standaard begroeting voor mensen was “how’s it going” wat veel mensen deed kijken alsof hun zojuist de relatie tussen een half gerijpte kaas en het ontstaan van de kosmos is gevraagd. Geloof me…ze gingen er niet intelligenter door uitzien.
Als ik niet naar de zojuist aangewezen huizen en bergen zat te kijken en niet in een gesprek was gemengd met 1 van lotgenoten, zat ik mij af te vragen of de buschauffeur ook beroepssadist was. In Cambodja lopen erg veel honden vrij rond, maar altijd binnen een bepaald gebied van hun huis. En aangezien veel huizen aan/op de doorgaande wegen staan lopen er dus veel honden op straat. Dit waren, althans zo leek het, voor de chauffeur lopende mikpunten. Het kan natuurlijk ook zijn geweest dat hij ze wel probeerde te ontwijken, maar het onverklaarbare gedrag van dieren die altijd voor je neus langs schieten het anders deed lijken. Na een waarschuwende toeter was het trage reactie vermogen van een puppy het gevolg van een ‘ploppend’ geluid onder de bus. Maar geen nood, want er leven hier meer honden dan mensen. En met deze aanrijding is een apocalyptisch “planet of the dogs” vermoedelijk met een jaar uitgesteld. Bovendien heeft Cambodja zoveel puppy’s dat als Lonneke mee was ik vermoedelijk meer puppy’s had geaaid dan het aantal minuten dat ik bij natuur en cultureel verantwoordde plekken heb doorgebracht na 10 weken reizen.
Eenmaal bij de grens was deze net anderhalf uur dicht…net zo lang als de ‘vertraging’ van die bus die morgen. Maar geen nood want bij een extra betaling wilde de douanebeambte nog wel terug komen om ons door te laten. Als medewerker van de douane was dit dan ook een beetje een vreemde situatie, maar als je in the middle of fucking nowhere staat doe je het maar. De paspoorten werden voor ons naar de Laotiaanse ambtenaar gebracht en kregen deze, zonder onze gezichten te laten zien, weer terug met een mooie sticker en een stempel. In de westerse gemeenschap zou de hele NATO over je heen vallen…
Om 8 uur waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming. Een guesthouse vinden was niet zo lastig zolang je maar bereid was om comfort in te leveren. De kamer van ons guesthouse was schoon, het uitzicht prachtig, ik hoefde geen bed te delen met mijn Amerikaan van anderhalf formaat en de fan werkte als een soort airco. Je had alleen niet je eigen toilet welke dan weer geen stortbak had en doorgespoeld moest worden met een bak water. En ook geen eigen douche welke weer een waterdruk had ongeveer schud-het-water-er-maar-uit bar. Wifi was er wel, maar het internet hield op bij de router. Desalniettemin was de ene dag die ik er rond bracht een dag vol fietsen door de prachtige natuur, een mooie partij van watervallen, een heerlijke duik in een uitloper van de mekong, een zoekpartij naar het geld en creditcard van mijn Amerikaan dat door een gat in het fietsmandje was gevallen, het uiteindelijk terug vinden en een gezellige avond met nog 2 andere Amerikanen en een fles Laotiaanse whisky van wel 1 hele euro. Op dag 2 maakte wij een last-minute besluit om weer door te gaan naar het Noorden. Pakse zou de volgende stop worden waar we weer een nieuwe last-minute besluit maakte om nog verder door te reizen naar Savannakhet. Dit resulteerde uiteindelijk in een dagje bus zitten van een uurtje of 11 en dichterbij mijn volgende bestemming Vientiane zijn.
Savannakhet is de 2de stad van Laos met ongeveer 120.000 inwoners. Waar deze 120.000 inwoners zijn moet ik aan mijn oom Joost vragen, want op straat zijn ze zeker niet. Hoogbouw bestaat hier niet en alles dat gebouwd wordt, wordt niet meer onderhouden. Dit, in combinatie met het weinige aantal toeristen, geeft je wel echt het gevoel dat je weg bent.
Ik heb vandaag rondgefietst en daarbij alles gezien wat er hier te zien valt. Er is hier een dinosaurus museum. De entree kost 50 cent en omvat 2 kamers met botten en uitleg in zowel Laotiaans en Frans. Ik en mijn Nederlandse vriend voor een dag Norbert hadden het geluk om een Franse meid aan het werk te zien. Het leek het meeste saaie baantje dat er was en na een kort gesprek bleek zij er ook zo over te denken. Er is ergens in Laos een plaats waar ze veel botten vinden. Deze worden ingegipst en naar het museum gestuurd. Zij had het geluk om het gips er af te halen met een boordje/pneumatische drilboortje dat goed genoeg werkte om haar 2 weken bezig te houden bij elk bot dat ze kreeg. Daarnaast is er naast alle tempels en vervallen huizen ook een vervallen stadion. De eerste indruk die ik had was dat het al jaren niet meer gebruikt wordt. Eenmaal naar binnen gekropen, wat ook beschreven kan worden als een soort van inbreken door een gat waar waarschijnlijk al jaren geen luik meer voor zat, leek het er echter op dat er zo nu en dan nog een wedstrijdje voetbal wordt gespeeld. Het gras is nog slechter dan het gras in een gemiddeld boeren gehucht in Nederland, maar een deel van het stadion was nog keurig geschilderd voor Laotiaanse begrippen.
Ik heb Savannakhet gezien en ga over een paar uurtjes de bus in op weg naar Vientiane. Het is een nachtbus die er een uurtje of 10 over doet waarvan ik er hopelijk maar een paar wakker mee maak.
Ik ben blij met alle complimenten die jullie geven en ben blij dat jullie toch weer terug komen om te lezen wat ik mee maak. Blijf lezen, verzoeken en suggesties zijn welkom en tot het volgende verhaal.
-
10 December 2012 - 12:15
Irene En Hennie:
Laurens, wat een belevenis iedere keer! En wat goed dat Lonneke de puppy's niet hoeft te zien, want dat is natuurlijk allemaal erg zielig.
We worden steeds nieuwsgieriger door al je geweldige verhalen en kijken uit naar de tijd dat jullie samen zijn in Thailand. Omdat Lonneke ook een leuke manier van schrijven heeft, zie de verslagen van jouw voetbalwedstrijden, wordt dit vast het begin van een spannend reisboek dat misschien nog wel uitgegeven gaat worden...
Succes en tot de volgende nieuwsbrief!! -
10 December 2012 - 12:29
Lonneke:
Puppies onder de bus... (0_0) zielug...
Maak je maar geen zorgen om aaien hoor, ik heb te horen gekregen dat Thaise zwerfkatten- en honden allemaal rabies hebben en dat je ze beter niet kunt aaien als je je hand/arm niet aan schurft-tyfus kwijt wilt raken. Plus het feit dat ik geen zin heb om de hele dag mijn detol-infectiedoekjes uit mijn rugzakje wil trekken (bleurgh..schimmelvacht)
Maar naast alle ziektes en ranzige smerigheid en bacteriën, heb ik er enorm zin in! Nog 7 nachtjes!
XXX -
10 December 2012 - 13:15
Charissa:
Je hebt zo te zien heerlijk gegeten broer! Toch nog die slang geprobeerd. Ik zal volgend jaar krokodil meenemen vanuit suriname, misschien dat die wat beter te verstouwen is hahahaha.
Wat betreft internet, hebben ze daar toevallig telfort? Die werkt hier namelijk ook zo 'goed'.
Leukt te lezen hoe je contacten legt maar ik zou gek worden van al die busreizen. Volgens mij heb je ondertussen meer gereden dan ik in een half jaar doe??
Nou lieve broer, suggesties heb ik niet. Misschien een insectenproeverijtje?
Ik wacht snel je nieuwe verhaal af en waar zijn de foto's :( ?
Tot snel!
Dikke kus van je zusje -
10 December 2012 - 14:28
Qwan:
Leuk man!! Die foto ook van die knakker achterop het busje!!ahaha.
keep up the good work, ik vind het lezen opzich al een blevenis.
Veel plezier verder
gr
Qwan -
10 December 2012 - 16:15
Erik:
Wat een mooie natuurkiekjes lau en zo te zien verschuilt er in dat kleine lichaampje een goeie shrijver. Waarschijnlijk maken ze van die aangereden hond nog filet american daarzo, dus pas maar op met wat je eet ;) Erg tof reisverslag! En Lon: nog ff en je ziet je kleine manneke. Pas je op dat hij geen alcoholist wordt met al die goedkope drank? ;)
Cheers! -
10 December 2012 - 17:42
Paula En Rob:
heeey kerel wat een story weer, super en het schrijven zit in het bloed he, maar ik zal het kort houden hoor.
ach arme puppy, maar hij gaat echt wel de pan in, alles wat eetbaar is gaat de maag in blehhh. weet je wel zeker dat je krokodil op je grilletje had en geen eerder overreden hond whahaha? je vroeg iedereen naar suggesties voor je volgende stop en heb ff gekeken voor je als je daar interesse voor hebt, kijk maar ff op je facebook, want vind niet dat dit hier hoort te staan. super zoals je geniet enne....vanavond is de staatsloterij en wie weet en maken we ook een trip die kant op, maar ga ecccchhht geen slang of kroko eten jakkk.
heeee vent..we kom je vanavond nog eten hier, tis tenslotte maandag he...ff een vluggertje nederland terug. nou wij eten met zijn allen jouw bord wel leeg haha, lekker aan de zelf in elkaar geflanste gado gado en dan niet met kroko of zo'n glibberkruipsel, maar met een toktok erin. je hebt geweldige foto's en wie weet...je volgende roeping samen met schrijven als de douane hun kebauwtor willen lozen. zo zijn er altijd mogelijkheden in je bestaan dus hihi. lon mze moet maar van die aaibare factoren afblijven, in de fam zijn genoeg poezels te vinden. lekker aftellen voor je meissie en dan samen genieten! volgens mij verkopen ze daar voor een drol suuuuuper kleefband, want hoe kan je in vredesnaam aan zo'n busje blijven hangen. tjaaa gaat er anders aan toe dan bij connexion. nou Laurens geniet lekker verder van dit prachtige gebeuren dat je allemaal meemaak en liefs en groetjes van ons hoor
dikke kus
paula en rob
-
10 December 2012 - 20:14
Dave:
He neefje,
Messchien moeten ze in nederland ook maar wat makkelijker worden aan de grens voor als je dingen wilt invoeren hahahah...
Leuk dat je zoveel mogelijk meemaakt en dingen doet zoals inbreken bij fc india ff je holican gedrag laten zien.
Mooie foto's en ga zo door maak er nog maar een paar mooie niet-volgends-europese-normen foto's
-
10 December 2012 - 22:56
Nico:
Weer een top verhaal kerel en mooie foto's. Slang en krokodil lijkt mij ook wel wat maar dan nu zo op afstand. Als ik achter de menukaart zit bestel ik toch maar weer wat anders denk ik.
Erg goed dat je het geprobeerd hebt en probeer ook eens een paar muizen dan snap je waarom die slang zo smaakt.
Groetjes en tot snel. -
11 December 2012 - 08:57
Evelien:
Ode aan de korte versie!! Haha grappenmaker =D
Leuk verhaaltje! Wat moet het daar fantastisch zijn (ik droom even weg tijdens mijn stage).
Ik houd het ook kort, veel plezier!!!
Groetjes Evelien -
13 December 2012 - 13:06
Esther:
Elke keer weer leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt...
Ben benieuwd naar het volgende verhaal!
Veel plezier nog!
kus -
16 December 2012 - 15:41
Gregory:
Geweldige beschrijving van jouw ervaringen, genieten en nog eens genieten, zowel voor jou als de thuisblijvers, keep us posted! :)
-
17 December 2012 - 16:02
Norbert-Jan:
Slang en krokodil....ik ga strak aan de boerenkool met spekkies en worst - niet gefrituurd of gegrild , maar lekker ouderwets :)
Dat is het tweede verhaal vandaag, het smaakt naar meer. Ga snel verder!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
