Siem Reap en Angkor Wat
Door: laurens
Blijf op de hoogte en volg laurens
05 December 2012 | Cambodja, Khett Siem Reab
De busrit naar Siem Reap zou een uurtje of 6 moeten duren. Maar tijdens mijn reis in Vietnam 2 jaar geleden heb ik al ervaren dat ze hier een statistische fout van ongeveer 33 procent aanhouden. Bij mij op het werk zouden ze me uitlachen als ik hier mee aan zou komen…maar dit is Azië.
Na een stop of 8 waren we dan eindelijk Phnom Penh uit en kwamen we aan op een weg waarbij Jisp nog goed te doen is. Het beloofde een helse rit te gaan worden voor mij en mijn billen en ik was al op zoek naar mijn ‘happy thoughts’ om het wat aangenamer te maken. Hoewel het voor mijn gevoel een eeuwigheid duurde was het in feite maar een minuut of 30 voor we op een asfaltweg reden. En ook al waren het maar 30 minuten stuiteren…de asfaltweg voelde net zo lekker als het afvegen van je billen met een lief klein pluizig konijntje.
Wat begon als een bus met 1 toerist, ik, en een handje vol Cambodjanen dat we Phnom Penh uit reden werd steeds drukker en drukker bij elke stop op weg naar Siem Reap. Je zou verwachten dat er toch echt niemand meer bij zou kunnen zodra alle banken bezet zijn, maar hier in Cambodja worden er emmers tevoorschijn getoverd welke als stoel fungeren.
Tijdens een van de plaspauzes komt het trauma van de Franse hangtoiletten weer op me af. In mijn hoofd speelt de film zich af dat je na het doortrekken moet rennen voor je leven om aan de doorspoeltsunami te kunnen ontsnappen. Alleen is er hier geen stortbak waar een kracht van 10 bar op staat maar een klein emmertje die mij gerust stelt en er voor zorgt dat ik niet hoef te rennen om droog te blijven.
Tijdens deze stop maak ik mijn eerste ‘vakantievriend voor een dag’. Een Cambodjaanse zakenman die zich bezig houdt met toerisme en iets wat ik uit de omschrijving kan opmaken als smaakpoeder voor bij het eten gemaakt van garnalen.
Eenmaal aangekomen in Siem Reap kan de zoektocht naar een hotel beginnen. In de lonely planet had ik al gezien dat je 25 dollar betaald voor een beetje hotel en ik leg me dan ook maar neer bij de eerste keuze. Duidelijk een beginnersfout in het interpreteren van de lonely planet. Tijdens het avondeten raak ik in gesprek met een Engelse kerel en vraag hem wat hij betaald voor een nacht. 10 dollar is het antwoord waarbij hij zijn eigen kamer heeft, ik heb er geen zin in om mijn kamer met 7 andere onbekende te delen, en internet. Hij verteld mij ook dat een guesthouse, waarvan ik dus dacht dat het hetzelfde was als een dorm en je je kamer deelt, hetzelfde is als een hotel alleen iets minders luxe over komt. In feite is er geen echt verschil in de luxe en de keuze om mijn hotel te verlaten is dan ook snel gemaakt. Maar eerst een avondje de kroeg in met mijn vriend. Het is immers zaterdag en ik ben op vakantie. We ontmoeten onderweg naar en in de kroeg een aantal mensen en mijn plannen om vroeg naar bed te gaan vallen in duigen. Met moeite kom ik mijn bed uit en doe de rest van de dag ook niet veel anders dan het plaatsje ontdekken en mijn trip naar Angkor Wat voor de volgende dag te plannen.
De wekker staat om 8 uur in de ochtend om zoveel mogelijk te kunnen zien en zoveel tijd te hebben om een paar mooie, toeristvrije, foto’s te maken bij de tempels. Wat veel mensen denken, ik dacht het ook, is dat Angkor Wat alle tempels betreft die in die omgeving te vinden zijn. In feite is gaat het dan alleen om de grootste tempel en heeft elke zijn eigen naam. Je kunt het een beetje vergelijken met de kerken en moskeeën bij ons thuis. In de tijd dat Angkor Wat en de andere tempels gebouwd werden mochten alleen tempels van steen worden gebouwd. Huizen moesten van hout zijn en zijn 1000 jaar laten dus niet meer terug te vinden in het landschap. Hoewel Angkor Wat de bekendste is, is het zeker niet de mooiste. Ik heb er zeker een aantal mooie kiekjes kunnen schieten, maar mijn absolute favoriet is Banteay Kdei. Hier zie je de bomen uit de stenen groeien waar de meeste mensen aan denken als ze iets horen over Angkor Wat. In deze tempel zie je goed hoe de natuur zijn eigen plek weer terug neemt. Overal in de tempel zie je bomen en gras door de stenen heen groeien en zijn plek terug claimen. Een prachtig gezicht en een droom voor de meeste fotograven. Helaas is het hier ook dusdanig druk dat je gemiddeld een minuut of 15 moet wachten om een mensenvrije foto te maken. Een probleem waar een gesprekspartner en vakantievriendje nummer 3 geen problemen mee heeft. Tijdens het wachten op de ene seconden raken we in gesprek. Zij zit er al een uurtje of 4 en neemt alle tijd om te tekenen wat ik probeer te fotograferen. Het is al het einde van de middag en er komen weinig nieuwe toeristen aan. Ons gesprek is naast gezellig ook nog eens handig, omdat in de tussentijd de meeste mensen al zijn doorgelopen en ik geen uren hoef te wachten op dat ene moment. Ik heb optimaal gebruik gemaakt van de dag, want ik ga pas naar huis zodra de tempels worden gesloten voor de toeristen…een uurtje of 6. We spreken af om ’s avonds samen te eten in een restaurantje waar je voor 4 dollar een goede maaltijd met 2 cola hebt…perfect om weer wat meer binnen het budget te blijven. Helaas is de gezelligheid niet goed voor de plannen en wederom ga ik niet zo vroeg naar bed als ik in eerste instantie in gedachte had.
De 2de dag naar de tempels is een vroegertje. Ik heb besloten om de zonsopgang te zien bij Angkor Wat en daarvoor moet ik om half 5 mijn bed uit. Net als de mensen die mij goed kennen nu zijn was ik zelf ook verbaasd dat ik het voor elkaar kreeg.
Ik hoopte dat er niet zoveel gekken zouden zijn, maar werd hierin teleurgesteld bij de aankomst. Massa’s mensen liepen voor mij uit om net als ik de perfecte zonsopgang te kunnen zien. Helaas besloot de zon ergens anders omhoog te komen. Ondanks dat was het prachtig om te zien en het waard om op zo een achterlijk vroege tijd je bed uit te gaan.
Ik denk slim te zijn en niet meer tijd in Angkor Wat te besteden dan noodzakelijk. Ik heb het immers toch al gezien en met alle drukte krijg ik toch geen goede momenten voor mooie foto’s. Een goed besluit, want aankomend bij de 2de tempel is er geen tuk tuk te bekennen. Gelukkig maar want deze tempel is een goede 2de met een teentje op de plek van Banteay Kdei. Ook hier is de natuur zijn plek weer aan het overnemen en in samenwerking met de toeristvrije tijd die ik heb hoef ik niet zo lang te wachten op een mooie foto. Naarmate de dag verder vordert wordt ik ook ingehaald door andere toeristen en moet ik weer meer geduld opbrengen om een mooie foto te kunnen maken.
Ik sluit de toer af met een bezoekje aan het landmijn museum. Dit museum in opgericht door een stichting welke onontplofte explosieven opruimt en kinderen steunt welke gehandicapt zijn geraakt door een dergelijke bom. Door de bombardementen van Amerika tijdens de Vietnam oorlog liggen hier nog duizenden bommen, waaronder clusterbommen, door vrijwel het hele land heen. Ook het regime van Pol Pot en de tegenaanval van Vietnam, nadat zij zelf waren binnen gevallen, heeft zijn sporen achter gelaten door de ontelbare landmijnen, mortieren en granaten welke nog steeds liggen te wachten op een ontploffing. Ik had er hogere verwachtingen van maar het is desalniettemin het bezoeken waard. In het midden van het kleine museum staat een soort van zuil waar aan gaas alle explosieven hangen welke hier nog her en der in het land liggen. In de 3 kleine ingerichte ruimtes hangen foto’s van wat de stichting doet, verhalen van oude strijders en van slachtoffers en een stukje geschiedenis van de betreffende oorlogen.
Mijn laatste dag in Siem Reap is een echte luierdag geweest. Ik heb hier gezien wat er te zien valt en heb mijn bus naar Laos geregeld net als een Lonely planet om onderweg nog eens door te nemen. Ik ga morgen op weg naar 4000 islands waar eigenlijk vrij weinig cultureels te doen is en het vooral luieren wordt. Ik denk dan ook niet dat ik er lang zal blijven. Waarschijnlijk een paar dagen niksen en in de buurt rond fietsen om toch nog iets nuttigs met mijn dagen te doen. Het wordt een busrit van 12 tot 15 uur en ik wordt om 5 uur in de ochtend opgehaald om om half 6 te gaan rijden…wish me luck en tot het volgende verhaal.
Na een stop of 8 waren we dan eindelijk Phnom Penh uit en kwamen we aan op een weg waarbij Jisp nog goed te doen is. Het beloofde een helse rit te gaan worden voor mij en mijn billen en ik was al op zoek naar mijn ‘happy thoughts’ om het wat aangenamer te maken. Hoewel het voor mijn gevoel een eeuwigheid duurde was het in feite maar een minuut of 30 voor we op een asfaltweg reden. En ook al waren het maar 30 minuten stuiteren…de asfaltweg voelde net zo lekker als het afvegen van je billen met een lief klein pluizig konijntje.
Wat begon als een bus met 1 toerist, ik, en een handje vol Cambodjanen dat we Phnom Penh uit reden werd steeds drukker en drukker bij elke stop op weg naar Siem Reap. Je zou verwachten dat er toch echt niemand meer bij zou kunnen zodra alle banken bezet zijn, maar hier in Cambodja worden er emmers tevoorschijn getoverd welke als stoel fungeren.
Tijdens een van de plaspauzes komt het trauma van de Franse hangtoiletten weer op me af. In mijn hoofd speelt de film zich af dat je na het doortrekken moet rennen voor je leven om aan de doorspoeltsunami te kunnen ontsnappen. Alleen is er hier geen stortbak waar een kracht van 10 bar op staat maar een klein emmertje die mij gerust stelt en er voor zorgt dat ik niet hoef te rennen om droog te blijven.
Tijdens deze stop maak ik mijn eerste ‘vakantievriend voor een dag’. Een Cambodjaanse zakenman die zich bezig houdt met toerisme en iets wat ik uit de omschrijving kan opmaken als smaakpoeder voor bij het eten gemaakt van garnalen.
Eenmaal aangekomen in Siem Reap kan de zoektocht naar een hotel beginnen. In de lonely planet had ik al gezien dat je 25 dollar betaald voor een beetje hotel en ik leg me dan ook maar neer bij de eerste keuze. Duidelijk een beginnersfout in het interpreteren van de lonely planet. Tijdens het avondeten raak ik in gesprek met een Engelse kerel en vraag hem wat hij betaald voor een nacht. 10 dollar is het antwoord waarbij hij zijn eigen kamer heeft, ik heb er geen zin in om mijn kamer met 7 andere onbekende te delen, en internet. Hij verteld mij ook dat een guesthouse, waarvan ik dus dacht dat het hetzelfde was als een dorm en je je kamer deelt, hetzelfde is als een hotel alleen iets minders luxe over komt. In feite is er geen echt verschil in de luxe en de keuze om mijn hotel te verlaten is dan ook snel gemaakt. Maar eerst een avondje de kroeg in met mijn vriend. Het is immers zaterdag en ik ben op vakantie. We ontmoeten onderweg naar en in de kroeg een aantal mensen en mijn plannen om vroeg naar bed te gaan vallen in duigen. Met moeite kom ik mijn bed uit en doe de rest van de dag ook niet veel anders dan het plaatsje ontdekken en mijn trip naar Angkor Wat voor de volgende dag te plannen.
De wekker staat om 8 uur in de ochtend om zoveel mogelijk te kunnen zien en zoveel tijd te hebben om een paar mooie, toeristvrije, foto’s te maken bij de tempels. Wat veel mensen denken, ik dacht het ook, is dat Angkor Wat alle tempels betreft die in die omgeving te vinden zijn. In feite is gaat het dan alleen om de grootste tempel en heeft elke zijn eigen naam. Je kunt het een beetje vergelijken met de kerken en moskeeën bij ons thuis. In de tijd dat Angkor Wat en de andere tempels gebouwd werden mochten alleen tempels van steen worden gebouwd. Huizen moesten van hout zijn en zijn 1000 jaar laten dus niet meer terug te vinden in het landschap. Hoewel Angkor Wat de bekendste is, is het zeker niet de mooiste. Ik heb er zeker een aantal mooie kiekjes kunnen schieten, maar mijn absolute favoriet is Banteay Kdei. Hier zie je de bomen uit de stenen groeien waar de meeste mensen aan denken als ze iets horen over Angkor Wat. In deze tempel zie je goed hoe de natuur zijn eigen plek weer terug neemt. Overal in de tempel zie je bomen en gras door de stenen heen groeien en zijn plek terug claimen. Een prachtig gezicht en een droom voor de meeste fotograven. Helaas is het hier ook dusdanig druk dat je gemiddeld een minuut of 15 moet wachten om een mensenvrije foto te maken. Een probleem waar een gesprekspartner en vakantievriendje nummer 3 geen problemen mee heeft. Tijdens het wachten op de ene seconden raken we in gesprek. Zij zit er al een uurtje of 4 en neemt alle tijd om te tekenen wat ik probeer te fotograferen. Het is al het einde van de middag en er komen weinig nieuwe toeristen aan. Ons gesprek is naast gezellig ook nog eens handig, omdat in de tussentijd de meeste mensen al zijn doorgelopen en ik geen uren hoef te wachten op dat ene moment. Ik heb optimaal gebruik gemaakt van de dag, want ik ga pas naar huis zodra de tempels worden gesloten voor de toeristen…een uurtje of 6. We spreken af om ’s avonds samen te eten in een restaurantje waar je voor 4 dollar een goede maaltijd met 2 cola hebt…perfect om weer wat meer binnen het budget te blijven. Helaas is de gezelligheid niet goed voor de plannen en wederom ga ik niet zo vroeg naar bed als ik in eerste instantie in gedachte had.
De 2de dag naar de tempels is een vroegertje. Ik heb besloten om de zonsopgang te zien bij Angkor Wat en daarvoor moet ik om half 5 mijn bed uit. Net als de mensen die mij goed kennen nu zijn was ik zelf ook verbaasd dat ik het voor elkaar kreeg.
Ik hoopte dat er niet zoveel gekken zouden zijn, maar werd hierin teleurgesteld bij de aankomst. Massa’s mensen liepen voor mij uit om net als ik de perfecte zonsopgang te kunnen zien. Helaas besloot de zon ergens anders omhoog te komen. Ondanks dat was het prachtig om te zien en het waard om op zo een achterlijk vroege tijd je bed uit te gaan.
Ik denk slim te zijn en niet meer tijd in Angkor Wat te besteden dan noodzakelijk. Ik heb het immers toch al gezien en met alle drukte krijg ik toch geen goede momenten voor mooie foto’s. Een goed besluit, want aankomend bij de 2de tempel is er geen tuk tuk te bekennen. Gelukkig maar want deze tempel is een goede 2de met een teentje op de plek van Banteay Kdei. Ook hier is de natuur zijn plek weer aan het overnemen en in samenwerking met de toeristvrije tijd die ik heb hoef ik niet zo lang te wachten op een mooie foto. Naarmate de dag verder vordert wordt ik ook ingehaald door andere toeristen en moet ik weer meer geduld opbrengen om een mooie foto te kunnen maken.
Ik sluit de toer af met een bezoekje aan het landmijn museum. Dit museum in opgericht door een stichting welke onontplofte explosieven opruimt en kinderen steunt welke gehandicapt zijn geraakt door een dergelijke bom. Door de bombardementen van Amerika tijdens de Vietnam oorlog liggen hier nog duizenden bommen, waaronder clusterbommen, door vrijwel het hele land heen. Ook het regime van Pol Pot en de tegenaanval van Vietnam, nadat zij zelf waren binnen gevallen, heeft zijn sporen achter gelaten door de ontelbare landmijnen, mortieren en granaten welke nog steeds liggen te wachten op een ontploffing. Ik had er hogere verwachtingen van maar het is desalniettemin het bezoeken waard. In het midden van het kleine museum staat een soort van zuil waar aan gaas alle explosieven hangen welke hier nog her en der in het land liggen. In de 3 kleine ingerichte ruimtes hangen foto’s van wat de stichting doet, verhalen van oude strijders en van slachtoffers en een stukje geschiedenis van de betreffende oorlogen.
Mijn laatste dag in Siem Reap is een echte luierdag geweest. Ik heb hier gezien wat er te zien valt en heb mijn bus naar Laos geregeld net als een Lonely planet om onderweg nog eens door te nemen. Ik ga morgen op weg naar 4000 islands waar eigenlijk vrij weinig cultureels te doen is en het vooral luieren wordt. Ik denk dan ook niet dat ik er lang zal blijven. Waarschijnlijk een paar dagen niksen en in de buurt rond fietsen om toch nog iets nuttigs met mijn dagen te doen. Het wordt een busrit van 12 tot 15 uur en ik wordt om 5 uur in de ochtend opgehaald om om half 6 te gaan rijden…wish me luck en tot het volgende verhaal.
-
05 December 2012 - 15:11
Irene En Hennie:
Dat ziet er al indrukwekkend uit op een foto. Lijkt ons in het echt om stil van te worden, zo mooi.
Dat is afkicken voor je, zo vroeg je bed uit! Maar je ziet waar je het voor doet.
We vinden het zo leuk om dit via jouw verslag mee te maken. Ga zo door hoor, we hangen aan je "lippen".
P.S. Sinterklaas heeft het vandaag moeilijk: het sneeuwt in Nederland :-)
Groetjes van ons. -
05 December 2012 - 20:31
Saskia:
Thae keak laos motorloop duurt 4 dagen, me broertje zegt dat het erg leuk is. Echt een aan rader! Staat waarschijnlijk ook wel in de planet! -
06 December 2012 - 17:37
Nico:
Hi Kerel,
Mooie foto's, ben er jaloers op en wat mooi dat je al aan het trainen bent in vroeg opstaan voor straks in Maleisië ;-). Ga bij de duizend eilanden beslist ook de watervallen bekijken en laat je bij de grens niet te veel dollars aftroggelen.
Was ook weer een leuk verhaal en zie uit naar het volgende.
Veel geluk en reisplezier. Wij hebben lonneke wel te eten gegeven maar eerst ff laten koukleumen voor een goeie appeteit ;-)
Groeten Nico -
06 December 2012 - 17:37
Nico:
Hi Kerel,
Mooie foto's, ben er jaloers op en wat mooi dat je al aan het trainen bent in vroeg opstaan voor straks in Maleisië ;-). Ga bij de duizend eilanden beslist ook de watervallen bekijken en laat je bij de grens niet te veel dollars aftroggelen.
Was ook weer een leuk verhaal en zie uit naar het volgende.
Veel geluk en reisplezier. Wij hebben lonneke wel te eten gegeven maar eerst ff laten koukleumen voor een goeie appeteit ;-)
Groeten Nico -
06 December 2012 - 17:38
Nico:
Niet dat ik stotter maar de site was een beetje traag je gooit er maar eentje weg, en deze ook -
06 December 2012 - 22:53
Zus Daan:
Broertjeeeee!
Wow wat een gave foto's! Zeker die van dat vrouwtje, ik zie een nieuwe roeping ;) haha.
Heerlijk om tussen de verhuis stress jou leuke verhalen te lezen, ff een momentje van ontspanning en heerlijk weg zwijmelen bij de gedachten hoe mooi het daar is.....kan ik me ook alvast een beetje warm maken voor Costa rica straks.
Fijn te lezen uit je verhalen dat jij je prima vermaakt en je goed bezig bent te leren vroeg op te staan, ik had inderdaad nooit gedacht dat dat er nog eens van ging komen.
Geniet, have fun en see you on Skype! Ja ja ik heb hem geinstalleerd ;)
Kusssssss,
van je Zus -
07 December 2012 - 01:12
Paula:
Hoi Laurens, mooie foto's...leuk verslag, goed geschreven en heerlijk om te lezen. heel apart te zien dat die gebouwen door de natuur overgenomen worden. aan de ene kant jammer, aan de andere kant wonderlijk om te zien.
wees maar blij dat je daar loopt te zweten, hier komt een mega pak sneeuw aan, dus glibberen en glijden.
hee kerel, jij vroeg op??? whaaaa doe je goed en heb je je volle dag tenminste.
geniet lekker verder en vreet alle indrukken lekker in je op om nooit te vergeten.
zal ook eens kijken of we skype er weer op krijgen, wij als stuntels van de oude garde en anders is je zus de pineut en moet ze het opnieuw doen na een crash op de pc.
groeten paula en rob -
07 December 2012 - 12:03
Charissa:
Broer!
Wat ziet het er weer mooi uit! ik wil ook hee :( hahaha.
Heerlijk om zorgeloos naar te kijken en weg te dromen tussen de zorgelijk gesprekken op werk door.
Blij dat je genieten een schouderklopje van mij voor jou en je wekker! haha. Heeft de vroegte van onze verhuizing toen een klein beetje voordeel gehad voor nu :P
Geniet ervan broer en ga zo door met de foto's!
Ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Dikke kus -
08 December 2012 - 08:42
Monique:
Gaaaaaf Laurens !! En wat kun je gezellig schrijven.... Geniet ! -
08 December 2012 - 08:42
Monique:
Gaaaaaf Laurens !! En wat kun je gezellig schrijven.... Geniet ! -
09 December 2012 - 09:34
Erik:
Laurens, mooi verhaal man en je foto's zijn echt top. (die met dat vrouwtje is echt onwijs goed gelukt)! Maar 1 ding, als je weer thuis bent en we spreken op zondag om 2 uur s middags af, dan verwacht ik nu niet meer dat je in je bed ligt te stinken ;p hahaha. -
09 December 2012 - 09:34
Erik:
Laurens, mooi verhaal man en je foto's zijn echt top. (die met dat vrouwtje is echt onwijs goed gelukt)! Maar 1 ding, als je weer thuis bent en we spreken op zondag om 2 uur s middags af, dan verwacht ik nu niet meer dat je in je bed ligt te stinken ;p hahaha. -
09 December 2012 - 09:34
Erik:
Laurens, mooi verhaal man en je foto's zijn echt top. (die met dat vrouwtje is echt onwijs goed gelukt)! Maar 1 ding, als je weer thuis bent en we spreken op zondag om 2 uur s middags af, dan verwacht ik nu niet meer dat je in je bed ligt te stinken ;p hahaha. -
17 December 2012 - 15:39
Norbert-Jan:
He neef, ik loop een paar verhalen achter, maar deze was weer heerlijk om te lezen. De foto's zijn prachtig. Geen toerist te bekennen, maar je verwacht dat Mowgli ieder moment achter een boom vandaan stapt :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
