Vientiane en Luang Prabang

De korte versie is...bijna lepelen met een man van 46, Vientiane, Luang Prabang, verloren bagage, driftend door de bergen en prachtige watervallen.

Ik heb 2 jaar geleden met mijn vader in Vietnam gebackpackt. De beste manier van reizen was of de nachtbus of de nachttrein. Op deze manieren bespaarde je op een nachtje hotel en verloor je ook geen dag. Je had je eigen bed en deze waren niet slechter dan het gemiddelde bed dat je in een guesthouse kreeg. De indeling van de nachtbussen/slaapbussen was een rij bedden, een gangpad, een rij bedden, een gangpad en weer een rij bedden en dat in stapelbed opstelling. Je had dus je een eenpersoonsbed voor jezelf en hoewel je in een lichte hoek lag was het goed slapen goed genoeg en vele malen beter dan 12 uur in een stoel proberen te slapen…
Ik nam dan ook de slaapbus van Savannakhet naar Vientiane. En hoewel de tuk tuk naar het busstation omgerekend maar 20 eurocent was (als ik het me goed herinner) was het makkelijk dat ik het kon delen met een Engelse kerel die in hetzelfde Guesthouse verbleef. Ik bespaarde dus 10 eurocent en in de ogen van een backpacker die zich aan een bepaald budget probeert te houden is dat een mooie overwinning…ja pap ik heb geleerd van Vietnam…
We werden ruim van tevoren opgehaald en waren dus ook ruim van tevoren op het station…ik en mijn Engelse vriend, van 46, voor een avondje deden aan een soort van bounding. Dit houdt in de backpackerswereld voornamelijk in dat je uitzoekt of er nog wat info valt te halen bij je medereiziger…maar dan op en daadwerkelijk geïnteresseerde manier…kun je het nog volgen? Kortgezegd is het hetzelfde als netwerken…
Het was tijd om de bus in te stappen en na het uitdoen van mijn slippers, want dat is een gewoonte in zuidoost Azië bij het betreden van een woning/winkel/bus, en ik de trap op liep was het een kleine anti climax. In plaats van de voor mij bekende ‘Vietnamese’ indeling was dit een bus ingericht op efficiëntie…iets wat je niet veel ziet in dit deel van Azië. Het waren aan weerszijde van de bus een soort twijfelaars in stapelbed opstelling met maar 1 gangpad. De kans dat ik ‘mijn’ bed dus moest delen was aanzienlijk groot gezien het aantal toeristen dat nog voor de deur stond. Dan maar duimen dat het een lekker ding is, met de leeftijd tussen recht op stemmen en schijndood, waar ik mijn bed mee deel. Ik heb een vriendin, maar ik wordt liever per ongeluk lepelend wakker met een vrouw, mooi daar even buiten gelaten, dan met een kerel. Een aantal van mijn vrienden zullen het niet erg vinden als ik lekker tegen ze aan lig te snuggelen, maar ik wilde een dergelijke situatie met een onbekende kerel toch voorkomen. Dat zou dan op zijn minst te bestempellen zijn als ongemakkelijke. De anti climax groeide echter toen mijn Engelse vriend voor een avond ook mijn Engelse vriend voor een nacht bleek te worden. Het was in ieder geval iemand die ik langer kon dan ‘hallo’.
Met mijn hoofd tegen het raam om maar te voorkomen dat er een ongemakkelijke situatie van voetje vrijen en billen tegen elkaar aan schuren val ik in slaap…voor een uurtje of 2 verspreid over de 12 reis uren. De meeste weten wel dat ik niet homofoob ben, maar dit leest nou eenmaal leuker dan dat ik graag lepelend in slaap val met een grijze Engelse kerel van 46 jaar.
Eenmaal in Vientiane heeft de bounding en potentie tot lepelen toch zijn vruchten afgeworpen. Naast het splitsen van 20 cent voor een tuk tuk delen we ook een kamer van 10 euro. En dat is in de backpackerswereld niet een mooie overwinning, maar een maaltijd of 2 á 3 als je het goed doet. Ik had in Siem Reap een maaltijd en 2 cola voor 3 euro en het ‘straatvoer’ is hier helemaal een besparing…en ervaring.

Vientiane had naar mijn idee weinig te bieden. Het is een grote moderne stad welke duidelijk aan geeft dat hoe zuidelijker je in Laos komt hoe rijker het er wordt. Het is voornamelijk een winkelstad waar nog wel eens per ongeluk iets tussen staat van culturele waarde. Ik heb op de eerste dag alle tempels bekeken met mijn Engelse vriend voor een dag en een bus naar Luang Prabang geregeld. En omdat er nog tijd over was, aangezien we om half 7 in de ochtend aan kwamen en Vientiane daadwerkelijk niks te bieden heeft, heb ik ook mijn vliegticket naar Bangkok en Kuala Lumpur rond geshopt. ’s Avonds hebben ik en Irving, mijn Engelse vriend voor een dag, een straatbarbecue genomen en maakte hij mij duidelijk dat ik met 28 jaar toch nog niet zo oud ben door om een uurtje of half 9 al zijn kussen op te zoeken.
Dag 2 van Vientiane bestaat uit een ticket boeken en dat bekijken wat ik eigenlijk al gezien heb…zo boeiend is Vientiane dus…
De geboekte bus naar Luang Prabang is werderom een slaapbus. Ik was bereid om een eigen slaapplek op te offeren voor een betere tijd van aankomst en meer luxe dan 12 uur zitten. Deze keer had ik echter geluk. Het was de ‘Vietnamese’ indeling en ik had een bed voor mij alleen. Niet dat ik er beter door sliep, maar de angst voor het moment van wakker worden met je armen om iemand heen en lekker knus ingeparkeerd liggen was er niet.

Het is half 8 en we komen aan in Luang Prabang. Het is een relatief klein stadje dat op de lijst van het werelderfgoed staat, ondanks de vele toeristen rustig over komt, vooral uit laagbouw bestaat, te vergelijken is met Hoi An voor de mensen die dat kennen en de perfecte afsluiter is voor een voor mij tegenvallend Laos. Maar dat komt meer door de plekken waar ik mijn tussenstops heb gemaakt en mijn race naar het noorden.
Tijdens het ontbijt zit de Noorse Ida voor mij te praten met een Franse man over het kwijt raken van haar bagage. Ik praat 2 woordjes mee, reken mijn ontbijt tegelijk af met Ida, praat nog 2 woorden met haar en een nieuwe vriendschap is ontstaan. Een nieuw voorbeeld hoe makkelijk het gaat in de backpackerswereld als je er maar voor open staat. Je sluit je namelijk net zo makkelijk af voor een contact dat langer duurt dan 5 minuten.
We lopen rond in het kleine dorp en vergapen ons aan het groen, de huizen, de tempels, het uizicht en de sfeer die er hangt. Ik hoor al bijna 3 weken overal ‘massa’ waar ik rond loop en als Ida haar pedicure laat doen laat ik me mishandelen door een Laotiaans meisje waarvan ik mij afvraag of ze niet naar school moet. Terwijl ik daar lig komt dringt het ineens bij me binnen dat dit het Aziatische voorspel is dat gevolgd wordt door de vraag “Happy end?” Een uur lang lig ik te wachten met enerzijds en genietend gevoel van een massage en anderzijds de angst voor het ongemakkelijke moment na de potentiële vraag. Ik heb mazzel. In Laos is het verboden voor een buitenlander om een sexueel contact te hebben met een Laotiaan en gelukkig geven zij daar ook gehoor aan.
Dag 2 is net zo ontspannen. Er is genoeg te doen in Luang Prabang, maar allemaal even toeristisch ingesteld. We boeken een ritje naar een waterval, betreden met gevaar voor eigen leven een bamboe brug, ontdekken een nieuw deel van Luang Prabang, komen er achter dat ze hier happy hours hebben van 12 am tot 7 pm, halen de backpack van Ida op, bezoeken de night market en gaan ’s avonds naar DE tent van Luang Prabang. Als ik het nog relaxter had willen doen had ik die ochtend mn bed niet uit moeten komen.
En dan mijn laatste dag in Laos…de watervallen. Een busje, met een chauffeur welke net iets te vaak Colin McRae rally op de playstation heeft gespeeld, brengt ons naar de plaats van bestemming. Bijna driftend, inhalend op de meest onmogelijke momenten, bumper klevend op de plaatsen waar ik wel weer in zou halen en een hoge snelheid zijn de ingrediënten voor een rit met gevaar voor eigen leven. Eenmaal aankomend bij de watervallen blijkt het de rit door de bergen, welke meer op een achtbaanritje leek, meer dan waard te zijn. Het bestaat uit een reeks van meerder watervallen van niet hoger dan 2 meter. Tussen elke waterval was een bad van prachtig lichtblauw water waar je heerlijk in kunt zwemmen. Bij het grootste en diepste bad was er een touw aan een boom geknoopt waar je als man natuurlijk geen weerstand tegen kunt bieden.
Ondanks dat ik weinig excursies heb gedaan heb ik enorm genoten van het sfeertje en de schoonheid van het stadje.

Inmiddels heb ik het land van slecht internet, luie mensen, valuta met de naar kip en de geleidelijke overgang van arm naar rijk bij het reizen richting het noorden achter me gelaten. Ik ben vanmorgen aangekomen in Thailand en zit in een guesthouse bij Khao San road…waar ik morgen zo snel mogelijk weg ga…maar daar over meer in mijn volgende verhaal.