Kanchanaburi, Ayutthaya en Chiang Mai

De korte versie…Op verzoek een langer verhaal, Guantanamera, Holland house, bridge over the river Kwai, Aziatische kant van de tweede wereldoorlog, watervallen, Russische tsunami, verdwaald bij het fietsen, kookles, snelle verandering van eindejaarsbestemming.

Van mijn pa en neef kreeg ik de klacht dat het verhaal niet lang genoeg was…dus bij deze is hij wat langer. Het stukje van gastschrijfster Lonneke komt weer bij het volgende verhaal.

De busrit van Bangkok naar Kanchanaburi was een heel stuk korter dan de gemiddelde busrit die ik tot nog toe heb gehad. Met zijn 2 uurtjes rijden is het meer een busritje op weg naar een dagbesteding dan naar een nieuwe bestemming. Daarnaast was het ook meer een vlucht uit het overbevolkte en mega toeristische Bangkok.

Het ‘centrum’ van Kanchanaburi (spreek uit ‘Kantjanaboelie’. In mijn hoofd hoorde ik de naam op het deuntje van ‘Guantanamera’) is vast wel eens druk (geweest), maar nu niet meer dan een rij trieste kroegjes waar 50+ers rondhangen op zoek naar een vrouw of wachtend tot hun Thaise vrouwtje uitgewerkt is… als ze dat al deed. Het aanwezige Holland House is ’s avonds zo goed als leeg met als enige aanwezige een vrouwtje/hoertje en een barvrouwtje. Bij zo goed als elk restaurantje dat er zit is ook een blik met vrouwtjes, waar je er één uit mag grabbelen, wat het lastig zoeken maakt naar een gewone eetplek. Naast deze sneue bedoening heeft Kanchanaburi genoeg cultureels te bieden waardoor het een bezoek meer dan waard is. Op het menu staan de Erawan watervallen, de brug over de rivier Kwai (spreek uit ‘Kwe’ als in ‘square’), het spoorwegmuseum dat hier bij hoort en een oorlogsbegraafplaats. Hoewel het een laatste rustplaats voor de overledenen zou moeten zijn, worden we op één of andere manier toch altijd aangetrokken tot ‘bezienswaardige’ begraafplaatsen wat de overledenen in zekere zin dus eigenlijk weer geen ‘rust’ geeft. Nu is een oorlogsbegraafplaats anders dan de gewone huis tuin en keuken begraafplaats, omdat dit naast een laatste rustplek ook een gedenkmoment is. Je staat stil bij het verleden en trekt hier je lering uit of probeert het op zijn minst.

Tijdens de busrit hebben we de Nederlandse Jeroen ontmoet waar wij die avond mee hebben afgesproken. Zoekend naar een fatsoenlijke eettent stuiten wij uiteindelijk buiten het toeristengedeelte op een straattentje. In 9 van de 10 gevallen de beste plek om te eten…en tevens de goedkoopste. Voor een goede maaltijd ben je hier gemiddeld niet meer kwijt dan anderhalve euro…en daar zit vaak een biertje (640 ml) bij in.
Niet ver van het straattentje is een nachtmarktje, waar wij als een soort verdwaalde toeristen erg opvallen. Net als de Beverwijkse Bazaar verkoopt iedereen hetzelfde waarbij er onderscheid te maken is uit 7 verschillende tentjes. 3 verschillende eettentjes (gebakjes, Thais voedsel en een soort van pannenkoeken), kledingtentjes, huishoudelijke elektronica, make-up (waar tevens alle ladyboys samen komen) en de mannententjes. Die laatste bieden de gebruikelijke hak-, steek- en schietvoorwerpen aan waar ik al sinds kinds af aan door gefascineerd ben. Mijn ouders kunnen dit beamen. Als ik in Frankrijk zoek was tijdens het bezoeken van een marktje vond je mij terug bij het kraampje waar de messen werden verkocht. Wetende dat je het nooit de grens over krijgt en je het thuis toch nooit meer gebruikt laat ik deze kraampjes, na 3 seconden gekeken te hebben, links liggen.

De volgende dag verhuizen wij eerst naar een ander guesthouse. Ik heb weinig luxe nodig bij het backpacken, deze woorden gaan nog een keer terug komen als ik met mijn pa in Maleisië zit, maar een douche waarbij ik eerst het water door de leiding moet zuigen is voor mij een grens.
Daarna huren wij een stel fietsen en gaan met Jeroen, onze nieuwe vriend-voor-een-paar-dagen, op pad. Eerst naar het spoorwegmuseum. Het klinkt heel saai, maar hier wordt het verhaal verteld waarom de Japanners een spoor aan hebben gelegd van Thailand tot in Birma/Myanmar.
Een kleine uitleg…Tijdens de tweede wereldoorlog waren de Japanners net zo snel grond aan het winnen in Azië als de Duitsers, met aanhang, in Europa. Hierbij hadden zij zo een beetje de gehele kust van Korea tot aan Thailand en Indonesië met alle kleine eilandjes die tussen dit gebied vallen onder hun macht en waren ook al ver China in getrokken. China is hier een beetje vergelijkbaar met Rusland en is nooit geheel over genomen, maar ‘slechts’ een paar honderd kilometer land inwaarts. Japan liep echter vast in Birma doordat ze hier een probleem hadden met de aanvoer van materiaal. De hoge bergen tussen Thailand en Birma waren de voornaamste reden dat groot artillerie geschut slecht vervoerd kon worden. Daarnaast werd de zee doorgang bij Singapore versperd door de geallieerden. De beste manier om materialen te vervoeren was per trein…er moest alleen nog een spoor worden aangelegd. Kennis was er genoeg, de Japanners hadden hier alles over geleerd op westerse universiteiten, en ook de ervaring met aanleg in de bergen. Personeel om dit binnen een jaar voor elkaar te krijgen was echter een probleem wat opgelost werd door de duizenden krijgsgevangenen die zij ‘ter beschikking’ hadden. Dit waren voornamelijk Britten en werd verder aangevuld door Australiërs, Nieuw Zeelanders en Nederlanders (van Nederlands Indochina).
Voor de aanleg van het spoor zijn er duizenden krijgsgevangenen, en Sri Lankaanse betaalde werkers, omgekomen door het Japanse werkkampbeleid. Tot zo ver het mini lesje geschiedenis. En misschien dat dit verhaal je helemaal niet bekend klinkt, maar als je de naam van de rivier Kwai (wij zeggen kwee maar het is hetzelfde als qua uit square) hoort gaat er misschien een belletje rinkelen.
Na een bezoek aan het museum moesten uiteraard ook de begraafplaats en de beroemde brug over de rivier Kwai bezocht worden.

Voor de derde dag hadden wij een watervalletje op het schema staan. Met zijn drieën naar het busstation om daar een altijd verrassende lokale bus te pakken. Helaas hadden wij niet het geluk dat we in Bangkok hadden en deze keer kwamen wij net te laat. We zullen het maar karma noemen.
Hier ontmoette wij Tabe. Een gezellige Fries die 2 woorden meer Fries sprak dan Lon, Jeroen en ik samen. De gemiddelde plattelands Fries zouden hem een allochtoon noemen. Zittend op het bankje wachtend op de bus had ik kennelijk nog wat aan karma terug te betalen. Drie redelijk harde tikken leken erop alsof iemand met zijn vingers op mijn rug stond te trommelen. Lon en Jeroen konden het niet zijn want die zaten naast mij. Een bekende tegen het lijf lopen lijkt mij op deze plek ook wat onwaarschijnlijk. En dat Tabe zich na een paar woorden zo vrij voelde om op mijn rug te trommelen leek mij geen optie. Toch maar omhoog kijken. Daar keek ik recht in de ster van een duif. De gemiddelde Nederlandse duif weet ook nog wel eens goed te mikken, maar daar voel je niks tot weinig van. Hier in Thailand hebben ze genetisch gemanipuleerde duiven. Voorzichtig trok ik mijn shirt uit en keek recht in de ogen van 3 duivendrollen met per stuk de omvang van een chihuahua. Ik weet niet wat ze de duiven hier te eten geven, maar aan de keutels te zien schuiven ze gezellig aan tafel bij de olifanten uit de dierentuin. Lon schoot mij ter hulp door een nieuw shirt te kopen en ik ging op zoek naar een toilet om mijn shirt uit te spoelen.

Na een busreis van 2 uur met meer plaspauzes dan de gemiddelde zwangere vrouw heeft, deuren die de gehele rit open staan en bankjes zo comfortabel als een spijkerbed komen wij aan bij de Erawan watervallen. De reis was, als zovele, niet volgens de westerse veiligheidsregels, maar de bestemming was het zoals altijd weer meer dan waard. Tussen een tsunami van Russen en de golfjes Koreanen door, genoten wij van de prachtige natuur, het mooie water en de schitterende watervallen. Na elke klim en elke trap met treden zo hoog als de benen van een fotomodel werden de watervallen weer mooier. Natuurlijk moest er na het klimmen en de hitte ook een duik worden genomen.
Badend door de toeristen wisten wij het water te bereiken. De beste manier om aan koud water te wennen, het was een cm of 4 koud, is om er zo snel mogelijk doorheen te gaan. Tabe en Jeroen waren hier wat beter in dan ik dat was. Tijdens het langzaam door komen werden mijn voeten constant aangevallen door visjes. Je kent misschien wel die baden waar je met je voeten in moet gaan zitten om kleine visjes de dode cellen van je voeten weg te laten halen. Diezelfde visjes waren hier ook in het water. Je moet even door de kietelgrens heen bijten, maar als het je eenmaal is gelukt is het best een grappig gevoel. Na een heerlijke dip was het tijd om terug te racen naar de bus, omdat deze stipt om 4 uur weer vertrekt.

De volgende ochtend namen wij afscheid van onze nieuwe vrienden om door te gaan naar het noorden met een kleine tussenstop in Ayutthaya. Dit is de voormalige hoofdstad van Thailand en zou cultuurtechnisch een mooie stad zijn. Eenmaal aangekomen was het ons al snel duidelijk dat dit slechts één nachtje voor ons zou gaan worden. Eerst weer de bekende speurtocht naar een guesthouse. De eerste twee die wij bezochten waren buiten ons budget. Aangekomen bij de derde duurde het even voor er een vaag uitziende Engelse kerel uit een kamertje kwam strompelen die eruit zag alsof hij net vier dagen in coma had gelegen. Hij laat ons de kamer zien. Het is smerig en het stinkt en vraagt er 300 bath ( ongeveer 7,5 euro per nacht voor). Bij het weglopen komt er op een beetje een wanhopige toon nog voorstel uit dat hij er misschien wel 250 per nacht van kan maken…ik bedank en loop verder. Het laatste guesthouse dat wij bekijken geeft bij binnenkomst meteen een goed gevoel. In de Lonely Planet werd deze goed aangeschreven en wij begrijpen waarom. De receptie heeft een hele huiselijke sfeer met boekenkasten en comfortabele stoelen en bankjes . De slaapkamer is net zo huiselijk. Een lichte kamer met een groot en goed bed. De badkamer is half open met een muurtje van 1,6 meter hoog om het af te scheiden van de slaapkamer. De douche zelf was gelukkig wel volledig ommuurd om waterballet te voorkomen…tenminste, dat dachten we. Na een rondje door het stadje, wat weinig enerverend was en een maaltijd was het bedtijd. Eerst douchen en mijn kop scheren. Al na een seconden of 15 blijkt dat het doucheputje niet meer is wat het ooit geweest was en er ontstaat een klein badje in de douche. Niet erg dacht ik, want als ik klaar ben met douchen droog ik mij af in het andere gedeelte van de badkamer…helaas bestond de afwatering van de douche niet alleen uit een putje, maar ook uit een gat in de muur. De gehele badkamer was getransformeerd in en een badkuip met een waterlaag van enkele centimeters.

Ayutthaya was goed voor één nacht en de volgende dag gingen wij op weg naar Chiang Mai. Op de bus waren wij de enige westerlingen wat een busreis toch altijd veel leuker maakt. Natuurlijk is het leuk om andere mensen te ontmoeten, maar het echte vakantie gevoel krijg je pas als je met niemand echt een gesprek kan aanknopen omdat het Engels beperkt is.
Laat in de avond kwamen wij aan op een enigszins verlaten busstation om het hele ritueel van onderhandelen over de prijs van een tuk tuk en het zoeken naar een guesthouse nog eens over te doen. Het nadeel van aankomen in de avond is dat het zoeken naar een vrije plek niet altijd even gesmeerd gaat. Na vele mislukte pogingen vinden wij dan eindelijk een guesthouse wat meer weg heeft van een hotel met guesthouse prijzen. Of wij de eerste nacht wel in een twin room in plaats van een doubleroom willen slapen en de volgende nacht willen intrekken in de doubleroom. Even tussendoor…een twin room heeft twee bedden en een doubleroom heeft een tweepersoonsbed. Voor de kamer die wij krijgen en de prijs die wij er voor moeten betalen is dit absoluut geen probleem. Dit is tevens weer de eerste keer sinds jaar of 18 dat ik in een stapelbed slaap.
De volgende ochtend hebben wij heerlijk door Chiang Mai heen geslenterd en gekeken naar alles wat er te doen is. Fietsen huren en een cursus Thais koken staan op het programma.
Het fietsen in het Aziatische verkeer lijkt een nog grotere survival dan het oversteken. Totdat je je realiseert wat de wetten van het Aziatische verkeer zijn. Met lichte dwang van baan verwisselen, ook al weegt een auto meer dan een fietser, en net als bij skiën en snowboarden moet alles dat van achter komt rekening houden met jouw bewegingen. Alleen is dit op een fiets net wat uitdagender.
Genietend van de stad, het dagelijkse leven van de Thai in Chiang Mai, een winkelcentrum en natuurlijk die niet te ontwijken kloosters beter bekend als een Wat…wat? Ja zo heten ze hier…een Wat. Besluiten wij dat het mooi is geweest en fietsen terug naar het guesthouse. In plaats van de makkelijke route om het oude stadje, een vierkant eiland, besluiten wij door het oude stadje te fietsen. Doordat wij rechtsaf gingen waar wij links hadden moeten gaan hebben wij zo een beetje geheel Chiang Mai gezien. Het biertje op het terrasje aan het einde van de middag was daardoor extra lekker en welverdiend.

Onze laatste volle dag in deze stad hebben wij besteed aan een cursus Thais koken. Kennelijk waren er problemen met de logistiek bij de kookschool, want met enige haast kwamen er twee kleine Thaise vrouwtjes op brommertjes aangereden. Lonneke vertrouwt het verkeer hier net genoeg om er over de stoep te lopen en met hulp van mij de straat over te steken, en had wat moeite om bij deze pro-Thailand-verkeers-rijdende vrouwtjes achterop te stappen. Dit ging niet onopgemerkt bij de chauffeuse van Lon. Terwijl ik met mijn Thaise race-chauffeuse al lang gearriveerd was, kwam de scooter-mevrouw van Lon enige tijd later aan in een ‘Driving Miss Daisy’-tempo aan rijden. Vooraf hadden wij een keuze kunnen maken om de markt op te gaan of een lesje ‘carving’ te volgen. Dit heeft niks met skiën te maken, maar met bloemetjes maken uit tomatenschillen, lente uitjes, wortel, baby aubergine en pepers. Overbodig om uit te leggen dat wij voor de les carving zijn gegaan, omdat wij zelf ook wel weten hoe een wortel eruit ziet.

Kennelijk waren wij de enige twee met deze kennis want de overige studenten gingen wel allemaal voor de rondleiding. Dit was alleen maar gunstiger voor ons, want nu hadden wij een privé lesje.
Als je eenmaal de uitleg hebt gehad hoe het allemaal moet is het eigenlijk te simpel voor woorden. Dit neemt niet weg dat het erg leuk was om te doen. Doordat het vrouwtje dat ons deze les gaf er net zoveel zin in had als wij, werd de les alleen maar leuker. Wat meteen duidelijk werd, is dat ik de slager was, goed in het grove werk maar zodra het preciezer moest, braken de gemaakte blaadjes al snel af, en de vrouwen vooral in het kleine detailwerk enorm uitblonken. Een extra les die ik leerde was dat je na het snijden van peper vooral NIET aan je ogen moet zitten…

Na het carven kon het echte kookwerk beginnen. De gebruikelijke voorstelronde, een inventarisatie wie wat wil doen en een kleine uitleg van de dag later, stonden wij met een kookschort om te hakken in de groente. Er waren 4 groepen van elk 9 man, welke weer opgesplitst werden bij elk gerecht dat je wilde maken. Zo stond je bij elk gerecht weer met andere mensen. We hebben die dag vooral geleerd dat het gemiddelde typische Thaise gerecht maar enkele minuten nodig heeft om klaar te maken. En ondanks dat het maar zo weinig tijd en moeite vergt om klaar te maken, erg lekker is.
Die avond hebben wij nog even rond geslenterd op één van de vele nachtmarktjes die je tegen komt in Azië en zijn voor volwassen begrippen vroeg naar bed gegaan. De volgende dag stond Phitsanulok op het programma en daar moesten we vroeg voor ons bedje uit. Dit leek ons namelijk een leuk en vooral toeristische-technisch rustig plekje om lekker oud en nieuw te vieren tussen de locals. We zitten inmiddels in Sukhothai en hoe deze verandering van bestemming zo snel is gemaakt lezen jullie in het volgende verslag.