De reis en Phnom Penh
Door: laurens van Egdom
Blijf op de hoogte en volg laurens
30 November 2012 | Cambodja, Phnom-Penh
Voor de mensen met haast. Lange reis met veel films, blaren, doodskamp, schieten met een AK-47, Martelschool, op naar Siem Reap en prachtig dat ik hier nu eindelijk ben.
Dat ik mijn ticket kocht leek het nog heel ver weg, maar naar mate 27 november dichterbij kwam leek ook de tijd steeds sneller te gaan. Eindelijk was het dan zo ver en kon mijn grote avontuur beginnen. En hoewel ik mij had voorgenomen om mijn tas in de loop van de week in te pakken gebeurde het echte werk, zoals altijd bij mannen, op het laatste moment. Niet dat het heel veel had uitgemaakt, want van dat gevoel dat je iets vergeet zal je altijd last hebben.
Na een afscheid met gesnotter leek het alsof ik nooit meer terug zou komen. Maar wees gerust want dit kleine lopende clustertje chaos zal het na 70 dagen wel weer tijd vinden om naar huis te gaan.
Bij de paspoortcontrole beginnen de zenuwen toch wel een beetje te komen. Niet dat ik bang ben dat ik er niet doorheen kom, maar door het besef dat het nu dan echt zo ver is. Ik zal een hoop gaan zien en beleven, mensen ontmoeten en nieuwe ervaringen op doen. Zo snel als de kriebels kwamen zijn ze ook weer weg gegaan. Ik ben inmiddels oud en wijs genoeg om mezelf te redden en het amicaal zijn werkt altijd in het voordeel als je contacten wilt leggen.
Zo is in het half gevulde vliegtuig het eerste contact al gelegd. De jongen in de stoel achter mij heeft net als ik een tussenstop van 4 uur op Seoul en is een gezellige gesprekspartner. We bespreken onze reizen en hoe we hier toe zijn gekomen en eenmaal op Seoul houden we het gesprek en de 4 uur vliegen voorbij…grappig zo op een vliegveld.
Een stuk of 6 films, verschillende gesprekonderwerpen met de jongen uit het vliegtuig, chagrijnige douane beambte op Phnom Penh en een taxi chauffeur die mij probeerde af te zetten verder zit ik eindelijk op mijn kamer. Na niet meer dan 2 uur slapen op een dag van 12 uur gevolgd door een reis van 20 uur vind deze jongen het mooi geweest en gaat slapen.
Ik heb lang in bed gelegen en durf door een niet goed ingestelde telefoon niet te zeggen hoe laat ik precies op sta. Het zal ergens na 2 uur in de middag zijn geweest, want ik hoorde mijn pa al zeggen “zonde van je dag kerel”. Wij mannen hebben niet veel tijd nodig bij ons ochtend ritueel dus voor mijn vader klaar was met zijn zin stond deze kerel met zijn rugzakje en camera op straat.
Op het kaartje leek ik meer in het centrum van Phnom Penh te zitten, maar na een wandeling blijkt dat ik me best wel vergist heb. Niet dat dit erg is, want op deze manier zie je tenminste wat van de plek waar je bent. Phnom Penh is goed te omschrijven als een drukke stad, dat qua aantal brommers niet heel veel onder doet aan motorbike city Ho Chi Minh, en waar elk zijstraatje lijkt op een achterstandswijk. Eigenlijk zien de hoofdwegen er niet veel beter uit door al het vuil dat zonder nadenken op straat wordt gegooid. Dag 1 bestaat uit een bezoekje aan het nationaal museum en een flinke wandeling, deels omdat ik enigszins verdwaald was, door de stad. Ik heb dan ook heel onmannelijk de weg gevraagd aan notabenen een vrouw en na een kleine uitleg waar ik de straatnummers (geen namen) vind weet ik de ongewilde omleidingen te voorkomen. Na een heerlijke maaltijd, een lange wandeling terug naar het hotel en blaren onder beide voeten is het een geslaagde eerste dag.
De volgende ochtend stond de wekker vroeg voor een vrije dag. Om 8 uur wenste mijn telefoon mij een goede morgen en zong een liedje voor me. Een bezoek aan Cambodja is niet compleet zonder een bezoek aan de killing fields in Choeng Ek en de gevangenis tuol sleng. Op de eerste dag kwam ik in gesprek met 2 Amerikaanse meiden waarvan er 1 een man had met een tuk tuk bedrijf. Hij zou mij om half 10 ophalen. Kennelijk duurt het Zaanse kwartiertje een heel stuk langer hier in Cambodja en na een half uur wachten, je hebt altijd veel meer geduld als je op vakantie bent, kan hij mijn rug op en regel ik zelf wel wat. Voor 20 dollar wordt ik heen en weer gereden…alleen dacht ik daar heel anders over. Ik vroeg hem of hij geen betere prijs had om zo uit te vogelen hoe ver ik nog kon zakken (techniek geleerd door vaders van Egdom) en bij aanbieding 2 was er al 5 dollar vanaf. Dat konden nog wel eens 5 dollar extra en na een heftige onderhandeling van ruim genomen 30 seconden, waarbij er 15 waren besteed aan een gesprek tussen man en baas, zat deze jongen voor 10 dollar in een tuk tuk op weg naar een stukje rode Khmer geschiedenis. Hoewel er niet heel veel meer staat van het slachtingskamp krijg je door beeld en geluid een goede indruk van de gruwelen die er hebben plaats gevonden.
Natuurlijk werd mij ook gevraagd of ik wilde schieten. Na uren van Battlefield en Call of Duty kon ik dan nu echt de kracht van een Kalasjnikov voelen. Net als in het spel ging dat ding als een stuiterbal tekeer bij elk schot. Misschien kan ik niet schieten, maar naar mijn idee worden de meeste kogels mis geschoten met dit wapen. Het heeft me, zoals verwacht, geen mannelijker gevoel gegeven, maar wel meer begrip voor de stress die er door je heen gaat als de kogels uit dit wapen langs je heen vliegen.
Nu op naar de tuol sleng gevangenis, een basisschool omgebouwd tot ondervragingscentrum door marteling, welke ook een goede indruk geeft van de gruwelen. Eenmaal gevangen was er geen kans meer op vrijheid. Er werd je gezegd wat je moest doen en wanneer net als de bekentenis die je moest afleggen waarin je soms je naasten moest beschuldigen. Je kunt het een beetje vergelijken met de concentratiekampen, jappenkampen en goelags. Alleen was het dwangarbeid tijdens de zogenaamde vrijheid en zat je in de gebouwen te wachten op de onvermijdelijke dood na marteling. Slechts 7 gevangenen hebben deze horror na kunnen vertellen.
De eerste paar dagen waren zoals ik had verwacht. Het is een naar Nederlandse maatstaven smerig land. Het is verkeer is één grote chaos dat als een stromende rivier in elkaar over vloeit. Oversteken kan op elk gewenst punt en de rode stoplichten zijn alleen maar versiering als het donker is. Zo lang je maar in één tempo en één richting aan houdt is het net zo veilig als een Nederlands zebrapad. Misschien is het juist door de chaos en het vuil dat het zo prachtig is. Je bent weg uit dat wat je thuis is, wat je kent en wat enigszins op westers lijkt. Je bent wat aan het zien van de wereld en de armoede waarin sommige mensen leven en kunnen leven alsof het normaalste zaak van de wereld is. Een Nederlandse zwerver heeft het door de sociale voorzieningen nog goed in vergelijking met de gemiddelde Cambodjaan.
Phnom Penh zit er voor mij nu op. Ik heb mijn ticket al geboekt naar Siem Reap waar ik morgenmiddag aan zal komen. Ik heb niet echt contact gehad met andere reizigers maar voel me er ook niet eenzaam door. Ik vind het wel even lekker zo alleen en doen en laten waar ik zelf zin in heb. Mijn ervaringen deel ik met jullie via mijn blog en over 3 weken persoonlijk met Lon.
Leuk weetje om mee af te sluiten is dat ik mijn eerste Nederlands sprekende persoon ben tegen gekomen…een Cambodjaan die 25 jaar in België heeft gewoond en schoonmaakt in het hotel waar ik momenteel verblijf.
Dat ik mijn ticket kocht leek het nog heel ver weg, maar naar mate 27 november dichterbij kwam leek ook de tijd steeds sneller te gaan. Eindelijk was het dan zo ver en kon mijn grote avontuur beginnen. En hoewel ik mij had voorgenomen om mijn tas in de loop van de week in te pakken gebeurde het echte werk, zoals altijd bij mannen, op het laatste moment. Niet dat het heel veel had uitgemaakt, want van dat gevoel dat je iets vergeet zal je altijd last hebben.
Na een afscheid met gesnotter leek het alsof ik nooit meer terug zou komen. Maar wees gerust want dit kleine lopende clustertje chaos zal het na 70 dagen wel weer tijd vinden om naar huis te gaan.
Bij de paspoortcontrole beginnen de zenuwen toch wel een beetje te komen. Niet dat ik bang ben dat ik er niet doorheen kom, maar door het besef dat het nu dan echt zo ver is. Ik zal een hoop gaan zien en beleven, mensen ontmoeten en nieuwe ervaringen op doen. Zo snel als de kriebels kwamen zijn ze ook weer weg gegaan. Ik ben inmiddels oud en wijs genoeg om mezelf te redden en het amicaal zijn werkt altijd in het voordeel als je contacten wilt leggen.
Zo is in het half gevulde vliegtuig het eerste contact al gelegd. De jongen in de stoel achter mij heeft net als ik een tussenstop van 4 uur op Seoul en is een gezellige gesprekspartner. We bespreken onze reizen en hoe we hier toe zijn gekomen en eenmaal op Seoul houden we het gesprek en de 4 uur vliegen voorbij…grappig zo op een vliegveld.
Een stuk of 6 films, verschillende gesprekonderwerpen met de jongen uit het vliegtuig, chagrijnige douane beambte op Phnom Penh en een taxi chauffeur die mij probeerde af te zetten verder zit ik eindelijk op mijn kamer. Na niet meer dan 2 uur slapen op een dag van 12 uur gevolgd door een reis van 20 uur vind deze jongen het mooi geweest en gaat slapen.
Ik heb lang in bed gelegen en durf door een niet goed ingestelde telefoon niet te zeggen hoe laat ik precies op sta. Het zal ergens na 2 uur in de middag zijn geweest, want ik hoorde mijn pa al zeggen “zonde van je dag kerel”. Wij mannen hebben niet veel tijd nodig bij ons ochtend ritueel dus voor mijn vader klaar was met zijn zin stond deze kerel met zijn rugzakje en camera op straat.
Op het kaartje leek ik meer in het centrum van Phnom Penh te zitten, maar na een wandeling blijkt dat ik me best wel vergist heb. Niet dat dit erg is, want op deze manier zie je tenminste wat van de plek waar je bent. Phnom Penh is goed te omschrijven als een drukke stad, dat qua aantal brommers niet heel veel onder doet aan motorbike city Ho Chi Minh, en waar elk zijstraatje lijkt op een achterstandswijk. Eigenlijk zien de hoofdwegen er niet veel beter uit door al het vuil dat zonder nadenken op straat wordt gegooid. Dag 1 bestaat uit een bezoekje aan het nationaal museum en een flinke wandeling, deels omdat ik enigszins verdwaald was, door de stad. Ik heb dan ook heel onmannelijk de weg gevraagd aan notabenen een vrouw en na een kleine uitleg waar ik de straatnummers (geen namen) vind weet ik de ongewilde omleidingen te voorkomen. Na een heerlijke maaltijd, een lange wandeling terug naar het hotel en blaren onder beide voeten is het een geslaagde eerste dag.
De volgende ochtend stond de wekker vroeg voor een vrije dag. Om 8 uur wenste mijn telefoon mij een goede morgen en zong een liedje voor me. Een bezoek aan Cambodja is niet compleet zonder een bezoek aan de killing fields in Choeng Ek en de gevangenis tuol sleng. Op de eerste dag kwam ik in gesprek met 2 Amerikaanse meiden waarvan er 1 een man had met een tuk tuk bedrijf. Hij zou mij om half 10 ophalen. Kennelijk duurt het Zaanse kwartiertje een heel stuk langer hier in Cambodja en na een half uur wachten, je hebt altijd veel meer geduld als je op vakantie bent, kan hij mijn rug op en regel ik zelf wel wat. Voor 20 dollar wordt ik heen en weer gereden…alleen dacht ik daar heel anders over. Ik vroeg hem of hij geen betere prijs had om zo uit te vogelen hoe ver ik nog kon zakken (techniek geleerd door vaders van Egdom) en bij aanbieding 2 was er al 5 dollar vanaf. Dat konden nog wel eens 5 dollar extra en na een heftige onderhandeling van ruim genomen 30 seconden, waarbij er 15 waren besteed aan een gesprek tussen man en baas, zat deze jongen voor 10 dollar in een tuk tuk op weg naar een stukje rode Khmer geschiedenis. Hoewel er niet heel veel meer staat van het slachtingskamp krijg je door beeld en geluid een goede indruk van de gruwelen die er hebben plaats gevonden.
Natuurlijk werd mij ook gevraagd of ik wilde schieten. Na uren van Battlefield en Call of Duty kon ik dan nu echt de kracht van een Kalasjnikov voelen. Net als in het spel ging dat ding als een stuiterbal tekeer bij elk schot. Misschien kan ik niet schieten, maar naar mijn idee worden de meeste kogels mis geschoten met dit wapen. Het heeft me, zoals verwacht, geen mannelijker gevoel gegeven, maar wel meer begrip voor de stress die er door je heen gaat als de kogels uit dit wapen langs je heen vliegen.
Nu op naar de tuol sleng gevangenis, een basisschool omgebouwd tot ondervragingscentrum door marteling, welke ook een goede indruk geeft van de gruwelen. Eenmaal gevangen was er geen kans meer op vrijheid. Er werd je gezegd wat je moest doen en wanneer net als de bekentenis die je moest afleggen waarin je soms je naasten moest beschuldigen. Je kunt het een beetje vergelijken met de concentratiekampen, jappenkampen en goelags. Alleen was het dwangarbeid tijdens de zogenaamde vrijheid en zat je in de gebouwen te wachten op de onvermijdelijke dood na marteling. Slechts 7 gevangenen hebben deze horror na kunnen vertellen.
De eerste paar dagen waren zoals ik had verwacht. Het is een naar Nederlandse maatstaven smerig land. Het is verkeer is één grote chaos dat als een stromende rivier in elkaar over vloeit. Oversteken kan op elk gewenst punt en de rode stoplichten zijn alleen maar versiering als het donker is. Zo lang je maar in één tempo en één richting aan houdt is het net zo veilig als een Nederlands zebrapad. Misschien is het juist door de chaos en het vuil dat het zo prachtig is. Je bent weg uit dat wat je thuis is, wat je kent en wat enigszins op westers lijkt. Je bent wat aan het zien van de wereld en de armoede waarin sommige mensen leven en kunnen leven alsof het normaalste zaak van de wereld is. Een Nederlandse zwerver heeft het door de sociale voorzieningen nog goed in vergelijking met de gemiddelde Cambodjaan.
Phnom Penh zit er voor mij nu op. Ik heb mijn ticket al geboekt naar Siem Reap waar ik morgenmiddag aan zal komen. Ik heb niet echt contact gehad met andere reizigers maar voel me er ook niet eenzaam door. Ik vind het wel even lekker zo alleen en doen en laten waar ik zelf zin in heb. Mijn ervaringen deel ik met jullie via mijn blog en over 3 weken persoonlijk met Lon.
Leuk weetje om mee af te sluiten is dat ik mijn eerste Nederlands sprekende persoon ben tegen gekomen…een Cambodjaan die 25 jaar in België heeft gewoond en schoonmaakt in het hotel waar ik momenteel verblijf.
-
30 November 2012 - 19:47
Annemarie:
Man, en dat alles in en paar dagen? Ik word al moe bij het lezen van al jouw activiteiten. Geweldig hoor, veel reisplezier verder. Ik lees je verslagen met plezier. Groeten van ons allemaal. -
30 November 2012 - 19:55
Norbert-Jan:
He neef,
Wat een gaaf verhaal! Volgens mij ben je vanaf de eerste seconden al gaan genieten. Helemaal top. Ik zie uit naar je volgende verhalen :) -
30 November 2012 - 20:00
Mam:
Hoi Lieverd, heerlijk om te lezen dat het je goed gaat, dat je geniet ondanks alle ellende die je aan het tegenkomen bent.
Ik twijfel er geen moment aan dat jij je red lieve kerel, zo ben je opgevoed ook he en dat pingelen....haaaa kan je aan je moeder ook overlaten hoor...maak ze gek whahaha, ben er ook een kei in.
Tja die Rode Khmer, zo zie je maar hoe de mensheid in elkaar zit en hoe verschrikkelijk we kunnen zijn tegenover onze medemens! Daar zie je het in het grote zijn, maar in principe zijn wij hier er ook op kleine schaal mee bezig... verdraagzaamheid is ver te zoeken en laten we over respect maar helemaal ophouden.
Whaaa ja jij bent met je toiletje zo klaar 's ochtends, haren kammen hoeft al helemaal niet en je make up heb jij niet nodig met je vriendelijke gezicht en big smile!
Lekker dat je tijdens je vlucht een gesprekspartner had en zeker tijdens die lange stop, dan gaat de tijd inderdaad snel.
Die smerigheid zul je daar overal aantreffen, echt oosters...gooi maar een eind weg en de rest waait hopelijk uit het zicht. die landen zijn net grote vuilnisbakken, maar wat wil je ook in al je armoede...dan maak je je daar al helemaal niet druk om. elke dag is er 1 om te overleven.
Lieverd, suuuper wat je in de korte tijd al gezien en gedaan hebt enne.....tis geen schande hoor om een vrouw de weg te vragen. wil je ff ophouden met dat discrimineren...ook vrouwen hebben een flinke dosis wijsheid en daar kunnen mannen vaak niet aan tippen...hahahaha dat zag je nu wel nu je verdwaald was. koop een postduif daar voor ie opgevreten wordt, dan kom je altijd op je plek die je hebben wil. zal geen drol kosten daar.
Die Cambodjaan is ook mal....in Belgie had ie het denk ik wel een stuk beter, maar wel heel leuk om zo'n man tegen te komen en hem dan nederlands te horen spreken.
Lieve vent van me, ik heb genoten van je verhaal en ook Rob en jij....jij gaat voorlopig lekker verder genieten en goede reis naar Siem Reap om verder te enjoyen!
Heel heel veel liefs en liefde en ontzettend veel dikke klapzoenen en keep on smiling lieve vent en ik kijk al uit naar je volgende verhaal.
Love joeeeehoeee xxxxxxx je mams en Rob -
30 November 2012 - 20:07
Marco Blok:
Super man, alles wat je nu al hebt meegemaakt en wat een prachtig verhaal. Ik wist dat je slap kon ....., en dat uit zich nu ook in getypte woorden. Erg leuk om te lezen. Ik zal de uitgeverij vast bellen.
Ben benieuwd wat er verder nog op je pad komt. Geniet van alle indrukken, heel veel plezier. -
30 November 2012 - 20:28
Charissa:
Hey grote broer!
Nog maar net aangekomen maar al zoveel beleefd. Leuk verhaal en goed om te horen dat je met volle teugen geniet! Wij genieten van jou verhaal en zie het als een film voor me gebeuren. Een goed begin is het halve werk dus het beloofd en nog mooiere reis te worden!
Geniet lieve broer en ik kijk uit naar je volgende verhaal!
Dikke kus -
30 November 2012 - 20:34
Marciano:
Hey gozer!!
Goed verhaal zwager! Goed om goed om te lezen dat alles naar wens is gegaan. Kijk uit naar het volgende verhaal, mijn wens is ook om ooit met een kalasjnikov te schieten. Maar helaas blijft het voor mij nog bij battlefield haha. Prachtig om te lezen hoe jij het ervaart!! Gaat goed zwager..
Groetjes Marciano -
30 November 2012 - 20:54
Nette:
Weet je, toen we afspraken dat ik iedere dag zou zuchten bij weer een nieuw bericht wist ik niet dat je meerdere berichten per dag zou schrijven, foto's posten etc.
Maar hierbij nogmaals voor vandaag een hele diepe: zucht!
Leuk geschreven! Verborgen talent? Op deze manier heb ik het gevoel alsof ik meereis, leuk!
Lekker blijven schrijven en posten ik ben benieuwd wat we morgen meemaken :-p -
30 November 2012 - 21:40
Nico:
Hi kerel, erg leuk om te lezen hoe jij je belevenissen op papier weet te zetten. Je verhaal heeft natuurlijk veel herkenning en ik ben reuze benieuwd naar je volgende verhalen . Dat je moet genieten is door iedereen al gezegd maar blijf ook je ogen, gevoel en verstand gebruiken zoals uit je verhaal al blijkt.back pack er op los kerel -
01 December 2012 - 15:16
Dave:
he neef...
Het is toch weer de van egdometjes die weer elle lange verhalen kunnen schrijven over hun belevenissen in verre vreemde landen.
Ik hoop dat je nog meer gaat zien en meer gaat verschrijven zodat je ons kan laten lezen wat je allemaal mee maakt en ziet ga zo door..
Groet dave -
02 December 2012 - 11:42
Laurens Van Egdom:
Leuk om te lezen dat jullie van mijn verhalen kunnen genieten :-) Het is leuk om te schrijven en leuk om later terug te lezen.
Marco: Slap lullen komt inderdaad goed van pas als je een verhaal moet schrijven ;-)
Ciano: Even doorsparen voor een reis naar Cambodja of Vietnam en dan kan je met meer dan alleen een AK-47 schieten ;-)
Netje: Ik zal het houden op 1 verhaal elke paar dagen en natuurlijk de foto van de dag op feestbroek :-) -
05 December 2012 - 09:35
Megan:
Een beetje laat gelezen, maar beter laat dan nooit. Een mooi eerste verhaal, Laurens! Ik ben erg benieuwd naar de rest!! Ook hele mooie foto's op Facebook. Ik ben heus niet jaloers ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
